10 niezwykle krwawych broni

None

Dla porównania - poznaj 10 najbardziej bestialskich broni wojennych w historii świata!

Pod tajemniczą nazwą kryje się afrykańska pałka, z ciężką zaokrągloną główką na końcu, która czyni ją podobną do berła.

Była popularną bronią wojenną plemion afrykańskich, które nacierały na siebie, z niepohamowanym impetem waląc się po głowach, które w następstwie tego "pękały niczym rozkwaszane arbuzy, obryzgując wilgotną mózgową zawartością przeciwników" - relacja jednego z siedemnastowiecznych wodzów.

Kolczasta gwiazda pozwala popuścić wodze krwawym fantazjom. Według kronikarzy po raz pierwszy została użyta podczas jednej z bitew Aleksandra Macedońskiego - bitwy pod Gaugamelą. Nie gardzono nią również w mniej zamierzchłych czasach - podczas lądowania w Normandii i wojny w Wietnamie.

Służy głównie unieruchomieniu wroga lub jego pojazdów - tym ostatnim uszkadzając koła, a tym pierwszym stopy (powodując przy okazji nieznośny ból). Jeśli ofiara się szarpie, kolce wbijają się głębiej.

Znany również pod urokliwą nazwą "gwiazda poranna". Broń obuchowa z główką najeżoną kolcami. Jeśli kojarzy Ci się głównie ze średniowieczem, to musisz wiedzieć, że stosowano ją jeszcze... podczas I wojny światowej!

Morgenszternem walono na odlew: najczęściej w głowę lub w twarz, ale także w uda lub brzuch co pozwalało na skuteczne wyeliminowanie przeciwnika przez straszliwe, krwawiące rany.

Mało kto kojarzy metalowy pierścień o zaostrzonych krawędziach z czymś więcej niż przygodami wojowniczej księżniczki Xeny, która czakramu używała do wszystkiego - przecinała nim liny, podrzynała gardła, a przy tym czakram rzucony zawsze wracał do jej ręki niczym bumerang.

W rzeczywistości broń była używana w starożytnych Indiach. Rzucano nim, by zniszczyć broń przeciwnika, siać zamieszanie, a także ranić. Niestety nie wracał sam do ręki właściciela - a szkoda.

Najlepsze egzemplarze były zdobione inskrypcjami i inkrustowane srebrem i złotem.

Jedyna na liście broń miotana. Zazwyczaj składająca się z trzech do nawet dziesięciu ostrzy. Używana przez japońskich ninja. Kształt shurikenów był zależny od tego z jakiego rodu pochodzili ninja i jakiemu dajmio służyli.

Używanie "gwiazdek ninja" wiązało się ze specyficznymi rytuałami i symboliką. Wojownik miał zazwyczaj w zanadrzu konkretną, symboliczną liczbę shurikenów - zazwyczaj było to 7 lub 9. Shuriken chociaż jest bez wątpienia krwawą bronią, nie służył do uśmiercania przeciwnika. Miał go jedynie boleśnie ranić uniemożliwiając tym samym ucieczkę!

Początkowo miał raczej służyć do rozłupywania drewna, ale francuscy obywatele stwierdzili, że równie dobrze nadaje się do innych, bardziej rzeźnickich celów.

Miażdżących. Nawet niewielka siła wystarczy, by za pomocą maula zmiażdżyć i trwale uszkodzić kolana, kości udowe, nie wspominając o potężnych wgnieceniach w klatce piersiowej czy też głowie, zachowującej się "pod wpływem" tej broni niczym puszka po napoju.

Pod tą niewinną rolniczą nazwą, kryje się narzędzie o brutalnej potędze. Cięcia, śmiertelne kłucia, ostrze zdolne przebić metalową ochronę przeciwnika. Znana od starożytności - jako broń przymocowywana do rydwanów, która następnie "kosiła" z impetem przeciwników.

Największą popularnością cieszyła się jej swojska wersja służąca za oręż walczących chłopów. Egzotyczną, mało znaną, a jakże bliską odmianą walki z kosą bojową jest tzw. Bojowyj Hopak kozaków ukraińskich - malownicza odmiana z elementami tańca.

Śmiercionośny chiński wynalazek zamocowany był na długiej na 10 metrów linie, którą osoba miotająca przymocowywała do nadgarstka.

Umiejętnie rzucony rozrywał ciało przeciwnika, zaczepiając się ostrym końcem w jego tkanki i powodując znaczny upływ krwi. Jednocześnie uniemożliwiał potencjalnej ofierze ucieczkę - znajdowała się ona na "śmiercionośnej smyczy" swojego pogromcy, który z łatwością mógł ją dobić.

Japońska broń obuchowa wyglądająca jak dwie połączone za pomocą łańcucha pałki.

Brutalna mimo dość prozaicznego pochodzenia - jej prototypem prawdopodobnie był cep. Jak najkrócej opisać jej działanie? Kościołamacz.

Broń drzewcowa podobna do topora o zakrzywionym ostrzu. Pochodzenie - oczywiście słowiańskie.

Długość zakrzywionego ostrza sprzyjała efektywnym ciosom wzdłuż i poprzek rąbiącym ofiarę.

Rany, zależnie od impetu, były stosunkowo głębokie, a zatem skutecznie eliminowały przeciwnika i zmieniały każdą bitwę w prawdziwą krwawą łaźnię, w której fruwały flaki i kończyny.