Całe życie w mundurze
Emil Fieldorf związał się z ruchem niepodległościowym już jako 15-letni chłopiec, wstępując w 1910 roku do Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego "Strzelec". W tej organizacji o charakterze paramilitarnym ukończył również szkołę podoficerską.
W sierpniu 1914 roku zgłosił się do Legionów Piłsudskiego i, jako dowódca plutonu, wziął udział w walkach na froncie rosyjskim. W 1916 roku awansował na sierżanta, a w 1917 roku został skierowany do szkoły oficerskiej.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył m.in. w wyprawie kijowskiej i bitwie białostockiej. Po powrocie z frontu pozostał w armii. W 1928 roku awansowano go na majora, a w 1932 roku został podpułkownikiem. W marcu 1938 roku mianowano go dowódcą 51. Pułku Strzelców Kresowych, z którym przeszedł cały szlak bojowy kampanii wrześniowej.
W październiku 1939 roku został internowany na Słowacji. Po udanej ucieczce z obozu przedostał się do tworzonej we Francji armii polskiej. W następnym roku, już jako pułkownik, został emisariuszem Rządu i Naczelnego Wodza w kraju. W Warszawie zameldował się 6 września 1940 roku.