Nie tak dawno temu, bo 14 lipca 2015 roku miało miejsce jedno z najbardziej przełomowych wydarzeń ery podboju kosmosu przez ludzkość.
Ów wydarzenie kończy okres ponad 50 lat eksploracji znanych nam planet Układu Słonecznego, wprowadzając zarazem w erę odkrywania mniej znanych ciał krążących wokół Słońca. Czekaliśmy aż 85 lat na jakiekolwiek dane o obiekcie stanowiącym cel misji New Horizons i właśnie niedawno te dane otrzymaliśmy.
Pluton to ciało niebieskie będące do 2006 roku pełnoprawną planetą krążącą w średniej odległości 39 jednostek astronomicznych od Słońca. Do dzisiaj w zasadzie nic się nie zmieniło oprócz tego, że Plutona przemianowano na planetę karłowatą z powodu nowej definicji planety, jaką ułożyła Międzynarodowa Unia Astronomiczna.
Dzięki dokumentacji NASA można zobaczyć Plutona, jako dobrze oświetlone, pełne aktywności geologicznej, posiadające cieniutką atmosferę, ciało niebieskie. Ale jak tam jest w rzeczywistości? Jak wyglądałoby niebo, gdybyśmy stali na powierzchni Plutona i z takiej perspektywy spoglądali w gwiazdy?
W najjaśniejszej porze dnia, a więc w plutonowe południe – na niebie ujrzelibyśmy 40 razy mniejsze Słońce od tego, które znamy z Ziemi. Oświetlałoby ono powierzchnię o wiele słabiej niż na naszej planecie. NASA umożliwiła nam doświadczenie warunków związanych z natężeniem światła pozwalając nam na obliczenie tzw. Pluton Time.
Pluton Time
O odpowiedniej godzinie na Ziemi jesteśmy w stanie zasymulować jasność, jaka panuje na Plutonie w tamtejsze południe. Słońce widziane z powierzchni Plutona miałoby zaledwie 48 sekund kątowych średnicy, czyli byłoby około 40 razy mniejsze niż to widziane z Ziemi. Perspektywa, z której spoglądalibyśmy w jego kierunku umożliwiałaby nam dostrzeżenie Ziemi znajdującej się w sąsiedztwie w niecodziennej postaci – sierpu. W momencie największego oddalenia tarczy naszej planety od tarczy Słońca, na plutonowym niebie moglibyśmy zauważyć jak wygląda odległość 150 milionów kilometrów (równa długości promienia orbity Ziemi) widziana z Plutona. Na plutonowym niebie miałaby ona zaledwie 1° i 27′ długości, co w stanowi trzykrotność średnicy tarczy Słońca widzianego z Ziemi.
Oprócz wrażeń wzrokowych doświadczylibyśmy niezwykłych doznań związanych z fizyką, bowiem na Plutonie grawitacja jest prawie 17 razy słabsza niż na Ziemi. Tak więc czulibyśmy się tam lekko, chociaż dla wrażliwych ludzi mogłoby to być uciążliwe. Bieganie przy takiej grawitacji byłoby niemal niemożliwe, bowiem to, co na Ziemi nazywamy biegiem, tam wyglądałoby raczej jak skakanie na znaczne odległości. Na wycieczkę w tamte rejony Układu Słonecznego warto ze sobą zabrać naprawdę gruby skafander, bowiem temperatury panujące na Plutonie spadają do -229 stopni Celsjusza.
Jak sami widzicie – Pluton to naprawdę niezwykłe miejsce na krańcu Układu Słonecznego, a niedawny przelot blisko niego to przełom w dziedzinie astronautyki.
**[
ZOBACZ TEŻ: NASA:Na powierzchni planety Ceres znajduje się piramida nieznanego pochodzenia ]( http://www.nauklove.pl/nasa-potwierdza-na-powierzchni-planety-ceres-znajduje-sie-piramida-nieznanego-pochodzenia/ )**
NASA stoi u progu przełomowego odkrycia