Latający okręt podwodny

Sam pomysł, by jednostka stworzona do penetracji głębin, jaką jest okręt podwodny, mogła wznieść się w powietrze, a nawet prowadzić lotnicze operacje bojowe, brzmi zupełnie nieprawdopodobnie. Idea stworzenia takiej konstrukcji nie zrodziła się jednak w głowie pacjenta szpitala psychiatrycznego, a młodego sowieckiego konstruktora. Oto niezwykły projekt Borisa Uszakowa - latająca łódź podwodna.

Prace nad nietypową konstrukcją rozpoczęły się w roku 1934. Wówczas student Wyższego Instytutu Marynarki Wojennej w Leningradzie Boris Uszakow stworzył projekt maszyny, która łączyłaby w sobie potencjał samolotu z łodzią podwodną. Latający okręt podwodny wzbudził zainteresowanie władz i zajęły się nim stosowne komisje. Dwa lata później w 1936 roku zdecydowano, że można przystąpić do etapu konstruowania pierwszego prototypu. W toku kolejnych obliczeń i sprawdzania parametrów projektu na światło dzienne wyszły jednak liczne nieścisłości i wady konstrukcji. I choć prace nad prototypem wstrzymano, Boris Uszakow kontynuował opracowywanie coraz to nowych udoskonalonych wariantów maszyny. W 1938 roku projekt znowu trafił przed komisję.

W ostatecznej wersji latający okręt podwodny Uszakowa to trzysilnikowy hydroplan wyposażony w podwójne pływaki (zastępujące standardowy rodzaj podwozia lotniczego) oraz peryskop. Duraluminiowy kadłub miał średnicę 1,4 metra, a grubość jego ścian wynosiła 6 milimetrów. Kluczowym elementem konstrukcji było sześć hermetycznych bloków - umieszczono w nich części, które nie powinny mieć kontaktu z wodą. Trzy z nich mieściły silniki Mikulina Am-34 o mocy 1000 koni mechanicznych i zamykały się przed zanurzeniem łodzi z pomocą szczelnych metalowych zasłon. W pozostałych umieszczono baterię akumulatorową, silnik elektryczny (odpowiadający m. in. za napęd pod wodą), a także specjalne cysterny odpowiadające za głębokość zanurzenia maszyny. Z użyciem odpowiednio skonstruowanych zaworów skrzydła oraz klapy łodzi zapełniały się wodą, by ciśnienie wody nie uszkodziło powierzchni nośnych konstrukcji. Co ciekawe, podczas zanurzenia kabina pilota całkowicie wypełniała się wodą - do tego czasu załoga powinna przejść do kabiny
sterowania maszyną w reżymie podwodnym. Całość kadłuba miała być pokryta specjalnymi farbami i lakierami antykorozyjnymi.

Latającą łódź podwodną planowano uzbroić w dwie osiemnastocalowe torpedy (do walki podwodnej) i dwa działka (do walki w powietrzu). Konstrukcja miała być przede wszystkim wykorzystywana do pokonywania wodnych pól minowych położonych dookoła baz i okrętów przeciwnika - miała po prostu nad nimi przelatywać, a następnie, już po zanurzeniu, prowadzić działania rozpoznawcze i czekać na wsparcie kolejnych latających okrętów podwodnych, które miały do niej dołączyć w ten sam sposób.

Ostatecznie zdecydowano, że prace nad projektem powinny zostać wstrzymane - powodem była niedostateczna prędkość oraz zwrotność maszyny pod wodą (o ile w powietrzu latająca łódź podwodna była w stanie rozwijać prędkości rzędu 100 węzłów, jej podwodna prędkość wynosiła zaledwie 2-3 węzły). Niezależnie od niepowodzenia, jakim zakończył się cały projekt, trzeba przyznać, że był niezwykle śmiały i oryginalny. Do marzeń o stworzeniu latającej łodzi podwodnej powrócono w latach 40., 50. i 60. po drugiej stronie Atlantyku - tym razem konstrukcję łączącą w sobie właściwości samolotu i jednostki podwodnej próbowali stworzyć Amerykanie. O losach amerykańskich projektów opowiemy kolejnym razem.

Masa startowa: 15 000 kg
Zasięg: 800 km
Pułap operacyjny: 2 500 m
Maksymalny kąt natarcia przy starcie, lądowaniu i zanurzeniu: 4-5 stopni
Głębokość zanurzenia: 45 m
Autonomiczność (pod wodą): 48 h
Załoga: 3 osoby

Czytaj także:
[

Sasha Grey napisała książkę erotyczną ]( http://ksiazki.wp.pl/tytul,Klub-Julietty-czyli-pornografia-dla-grafomanow,wid,21056,wiadomosc.html )