Narciarstwo mam we krwi

Godziłam jedno z drugin. Miałam taki okres w życiu, że jednocześnie bawiłam się i jeździłam. W snowboar -dingu potrzebna jest koordynacja ruchów, więc trzeba było trochę potrenować na parkiecie! Pochwalę się, że dzięki temu całkiem dobrze tańczę…

Od rodziców. Podobno kiedy miałam dwa i pół roku, to sama zjeżdżałam z Kasprowego. Narciarstwo mam we krwi – jestem rodowitą góralką, urodziłam się w Zakopanem i całe życie mieszkałam w Poroninie

Były plastikowe, przypinane do kaloszy na skórzane rzemyki. Następne były bardziej profesjonalne, ale ja ich nie pamiętam, znam je tylko ze zdjęć i opowiadań.

Od kiedy pamiętam, moją idolką była Michaela Figini. Także Alberto Tomba, ale przede wszystkim Figini. Moi rodzice zaczęli mnie nawet nazywać „Figi”.

Nie pozostawiono mi miejsca na decyzję. Moja mama uprawiała narciarstwo alpejskie ponad szesnaście lat, zdobyła kilkanaście tytułów mistrzyni Polski. Tata był przewodnikiem tatrzańskim i instruktorem narciarstwa. Zawsze nas bardzo wspomagał, woził na treningi. Ostrzył narty, co było bardzo ważne. Był moją podporą przez długie lata. Kiedy już jeździłam na snowboardzie, też mi ostrzył deski. Narciarstwo zostało mi w pewnym sensie narzucone przez rodzinę.

Prawdę mówiąc, medale z narciarstwa w ogóle mnie nie cieszyły. Jeździłam na nartach, bo musiałam. Jak na tamte czasy, rodzice inwestowali we mnie i w mój sprzęt sporo pieniędzy. Więc kiedy przyszłam do domu i powiedziałam, że nie będę jeździła na nartach, tylko na snowboardzie, to wybuchła prawdziwa wojna domowa. Toczyła się jednak tylko trzy miesiące. Skończyła się, kiedy zdobyłam dwa medale mistrzyni świata juniorów na Nosalu, zjeżdżając właśnie na snowboardzie. Udowodniłam rodzicom, że warto było zaryzykować.

Szkoła narciarstwa i snowboardingu w Witowie działa drugi sezon, założyłam ją w zeszłym roku. Otwarcie odbyło się dopiero w styczniu, ale za to z rozmachem. W połowie marca udało nam się zorganizować zimowe zawody gwiazd. W kategorii „narty” wygrali Halina Mlynkova i Tomek Iwan. Na snowboardzie - Matylda i Mateusz Damięccy.

Ja nie startowałam, bo nie chciałam im robić konkurencji. Brałam udział tylko w kategorii „zjazd na worze siana”, w której wystartowali wszyscy: turlaliśmy się, lądowaliśmy twarzą w śniegu…To była świetna zabawa.

W tym roku wymyśliłam zawody narciarsko- snowboardowe dla dzieci i młodzieży.

Tak, na takich zawodach często znajdzie się jakaś perełka, i mam nadzieję, że do nas też przyjedzie ktoś wyjątkowy.

Teraz sportowo nie jeżdżę, mam zamiar wkrótce do tego wrócić. Jestem na etapie szukania dobrego trenera i innych osób do współpracy. Prawdopodobnie będzie się to wiązać z wyjazdem za granicę. Jest to duże logistyczne przedsięwzięcie.

Oczywiście na snowboardzie.

Zawsze moim marzeniem było mieć konia. Moja kuzynka z Poronina miała konia, a ja nie, bo my nie mielibyśmy gdzie go trzymać, więc mama nie pozwalała na kupno. Zawsze powtarzała: „jak zarobisz, to kupisz sobie konia.” I tak zrobiłam. Był piękny, nazywał się Czersk. Tego konia już nie ma. Teraz mam araba, ale to jeszcze źrebię.

Uwielbiam szybkie motory, dają mi silne wrażenia. Poza tym – co bawi moich znajomych - jestem fanką tropików, ciepła i leżenia na plaży.

Czemu nie? Kiedyś były nawet robione zawody na wydmach. Ja nie miałam niestety okazji startować. W końcu zrezygnowano z tego pomysłu, więc żałuję, że się nie załapałam.

Moją drugą pasją jest nauczanie wf-u. Jestem zatrudniona na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Jest to zajęcie, które mnie też w pewien sposób spełnia.

Mówię „na pole” zamiast „na dwór”. Jak ktoś mówi „na dwór”, to tak jakby z Warszawy przyjechał (śmiech).

Uwielbiam włoską kuchnię – szynkę parmeńską i spaghetti. Nie lubię japońskiej – sushi, glonów, wszelkiej morskiej surowizny.

Koń, motor, dobry samochód.

Gentleman? To mężczyzna porządny, ekstrawagancki, oryginalny. Wytycza trendy. Jest osobą z wyższej półki.

Gdy miałam jedenaście lat, pojechałam do Rosji na zgrupowanie narciarskie. Jeździliśmy na trasie do biegu zjazdowego, która była częściowo przygotowana, a częściowo nie. Rozpędziłam się tak mocno, że nie zdążyłam zahamować i uderzyłam w metalowe ogrodzenie. Nie wiem, jak długo leżałam nieprzytomna, bo to było w lesie i rzadko ktoś tamtędy przejeżdżał. Obudziłam się cała zakrwawiona. Pojechałam do szpitala, gdzie zszyto mi głowę na żywo! To było straszne.

Po prostu jeżdżę w kasku...