Pytania, które boisz się zadać na pierwszej randce

None

Owe luki w kwestionariuszu spowodowane są dobrym wychowaniem, moralnością, czy też - a może przede wszystkim - instynktem samozachowawczym. Niektórych pytań po prostu nie opłaca się zadawać, ponieważ odpowiedź mogłaby przybrać formę niewerbalną, jak chociażby czerwonego odcisku dłoni na Twoim policzku, czy drinka wylanego na twarz.

I z jednej strony nie ma się co dziwić, w końcu każdy ma swoją sferę osobistą, do której obcy (a tym jesteśmy na pierwszych randkach) nie mają wstępu. Ale czy decydując się już na spotkanie, powinniśmy bawić się w te archaiczne konwenanse?

Każdy z nas szuka określonego typu osoby, ze specyficznymi przywarami i o w miarę sprecyzowanym charakterze - tyczy się to zarówno kobiet, jak i mężczyzn.

Czy wobec tego nie byłoby o stokroć łatwiej pytać - już na pierwszym spotkaniu - o cokolwiek, co ślina na język przyniesie, nie bacząc jak bardzo osobiste są nasze dociekania? W ten sposób, już po jednej kolacji, z góry wiedzielibyśmy jak bardzo osoba po przeciwnej stronie stolika bliska jest wzorcowi, którego szukamy.

Tym samym dałoby się uniknąć kilku tygodni przykrych niespodzianek, łudzenia się i zwodzenia tego drugiego, a potem krępującej rozmowy pod znakiem "to nie zupełnie to, czego się spodziewałem."

Zapraszamy do galerii, w której umieściliśmy pięć pytań, które choć brzmią niekiedy co najmniej dziwnie, niedorzecznie czy odstraszająco, to jednak z punktu logiki są jak najbardziej uzasadnione, a tym samym, winny wejść do kanonu rozmów na pierwszych randkach.

Na pierwszy ogień idzie pytanie ostre, niemalże agresywne i wrogie, które z dużym prawdopodobieństwem niweczy szansę na kolejną randkę. Lecz spójrzmy prawdzie w oczy, o co tyle krzyku?

W mediach aż huczy o epidemii chorób wenerycznych. Rzeżączka przechodzi kolejne stadia mutacji i ponoć teraz jest cięższa do zaleczenia niż kiedykolwiek wcześniej. Niektórzy specjaliści posuwają się tak daleko, by łączyć choroby weneryczne z nowotworami. A do tego lekarze alarmują o słabej świadomości i nieuwadze zwłaszcza młodych ludzi. Zatem, nawet gdyby dawać wiarę jedynie 50% tych doniesień, i tak zagrożenie jest jak najbardziej realne.

Czy wobec tego, pytanie o choroby weneryczne nie jest aby bardzo na miejscu? Zwłaszcza w czasach, w których przyszło nam żyć? Owszem boli, jednak choć boimy się zapytać, każdy chyba wolałby wiedzieć - i kobiety i mężczyźni.

Podobno pań nie wypada pytać o wiek - bzdura. Zwłaszcza w XXI w., kiedy czternasto- i piętnastolatki wyglądają niekiedy jak kobiety pod 30-tkę.

I co z tego, że to pytanie może nasuwać przypuszczenie, iż chodzi Ci tylko o seks? Przecież naturalne, że po którymś spotkaniu dojdzie do zbliżenia, a wtedy lepiej wiedzieć, czy nad ranem czeka Cię pyszne śniadanie, czy wizyta gliniarza z obyczajówki. Lecz to nie wszystko...

Czasami zbytnia różnica wieku może okazać się nie lada przeszkodą, jak chociażby w przypadku dwojga ludzi znajdujących się na różnych etapach życia, z różnymi problemami i rozterkami - brakuje tu łącznika, części wspólnej.

Pytanie tego typu, w przeciwieństwie do poprzednich, nie jest usprawiedliwione raczej żadnymi mocnymi przesłankami. Choć czasem, można chyba zdobyć się na chwilę szczerości, zaszaleć.

Dodatkowo, każdy ma swoje potrzeby - i o tym nie wolno zapominać.

Co jeżeli okaże się, że jesteście zupełnie inni? Co jeżeli, po kilku tygodniach, gdy Wasze relacje się wzmocnią, a ona poczuje się pewniej, usłyszysz wyznanie w stylu: "Myślę, że chciałabym poczekać z tym aż do ślubu." Dla jednego będzie to coś oryginalnego i wspaniałego, ale dla innego strata czasu i ewidentny sygnał do ucieczki lub zaproszenie do szukania zaspokojenia popędów u kogoś innego.

Ponadto, nie każdy - mimo szacunku dla idei celibatu - jest w stanie zaryzykować. Może się przecież okazać już po ślubie, że jesteście niekompatybilni, lub, że w sypialni brakuje chemii.

Jest to pytanie, które może okazać się strzałem do własnej bramki. No bo, cóż począć, kiedy odpowiedź będzie przecząca? Pozostaje uśmiechnąć się, zapłacić rachunek i pożegnać się grzecznie. Lecz, co by nie mówić, chyba warto podjąć ryzyko.

W ten sposób, człowiek przynajmniej ma pewność, a jeżeli nie, cóż - ostatecznie znasz prawdę, nie karmisz się jakimiś płonnymi nadziejami i nie marnujesz czasu na serię kolejnych spotkań, tylko po to by na jednym z nich ona - niesiona falą odwagi - zbyła Cię jakimś śmiesznym wykrętem.

Zdecydowanie lepiej wiedzieć. Jeśli nie ta, to inna...

Co można mieć? Dzieci, problemy z alkoholem, przypadki obłędu w rodzinie, nieleczoną anginę, kartotekę na policji, wymyślonego przyjaciela, toksyczny związek z przeszłości, którego nijak nie da się zakończyć, seks-przyjaciela, mordercze skłonności, słabość do sagi "Zmierzch", albo tatuaż z imieniem byłego chłopaka na lewym pośladku?

W miejsce wykropkowane powinieneś wstawić cokolwiek, co uznasz za szczególnie istotne i, co wiesz, że w przypadku twierdzącej odpowiedzi jest dla ciebie znakiem, by uciekać.

Owszem, na pozór brzmi to egoistycznie - no bo jak, człowiek o zdrowych zmysłach, może posuwać się do wypytywania o wszystkie te intymne szczegóły z życia innego człowieka, i to przy pierwszym spotkaniu?

Ale czy czynem zdecydowanie bardziej egoistycznym nie jest zwodzenie kobiety przez kilka tygodni, tylko po to by po odkryciu któregoś z powyższych, bezceremonialnie zniknąć z jej życia?

O co jeszcze powinno się pytać na pierwszych randkach?