10 absurdalnych praktyk lekarskich

None

Dzisiejsi faceci nie zdają sobie nawet sprawy, w jak wspaniałych czasach przyszło im żyć. Teraz, gdy nauka i medycyna poszły do przodu, zaś psychoterapeuci czają się za każdym rogiem, duch i ciało pozostają w optymalnej formie, bez konieczności stosowania barbarzyńskich praktyk medycznych rodem z horrorów Stephena Kinga.

Chcecie dowiedzieć się, jak z usterkami ludzkiego ciała radzili sobie XVII- wieczni medycy? Poznajcie bardzo nietypowe jednostki chorobowe, które na szczęście zdążyły już zniknąć z podręczników naukowych i metody ich leczenia.

W okresie wielkich odkryć geograficznych, podróżnicy zwozili do Europy najrozmaitsze, nieznane dotąd, środki z Nowego Świata. Jednym z takich środków był tytoń. Ówcześni znachorzy i medycy wierzyli, że roślina posiada potężne właściwości lecznicze, dlatego przez kolejne dekady stosowali go jako remedium na wiele dolegliwości.

Na początku XIX wieku, bardzo popularną metodą leczenia bólów głowy, problemów z oddychaniem czy skurczów żołądka, była tzw. lewatywa z dymu papierosowego (czyli palonego tytoniu). Ówcześni medycy zachwycali się skutecznością tej terapii, coraz bardziej rozszerzając jej zastosowania. Zdaniem wielu, ta nietypowa lewatywa miała oszałamiające rezultaty w walce z cholerą.

Jak się jednak szybko okazało, tytoń w żadnym razie nie zasługuje na miano cudownego leku, dowiódł tego Beniamin Brodie, który jako pierwszy udowodnił, że nikotyna (zawarta w liściach tytoniu) jest w rzeczywistości trucizną, która ma zgubny wpływ na krwioobieg.

Lobotomia jest dzisiaj postrzegana jako zwykłe barbarzyństwo i zabieg wyjątkowo niehumanitarny. Jednak jeszcze osiemdziesiąt lat temu operacja cieszyła się niemałym popularnością, a jej pomysłodawca, Antonio Egas Moniz, w 1949 otrzymał nagrodę Nobla...

Zabieg lobotomii miał na celu leczenie psychozy, schizofrenii, depresji oraz innych problemów natury psychicznej. Po raz pierwszy przeprowadzono go w 1935 roku. Procedura polegała na przecięciu włókien nerwowych łączących czołowe płaty mózgowe ze strukturami międzymózgowia. W praktyce, chodziło o wywiercenie dwóch dziur w czaszce pacjenta. W teorii metoda była skuteczna, ponieważ pacjenci przestawali zachowywać się agresywnie, ustawały również objawy schizofrenii, oraz nerwowe pobudzenie. W praktyce, jest to nieludzki zabieg w wyniku którego, chorzy zatracają poczucie świadomości.

W tym miejscu warto wspomnieć o sposobie wykonywania lobotomii przez Waltera J. Freemana - ten amerykański neurochirurg wykonywał niezwykle widowiskowe, ale również bulwersujące zabiegi, które opierały się na wbijaniu szpikulca do lodu przez oczodół pacjenta i "obracanie go, niczym mieszadełka do koktajli wewnątrz mózgu". Tym sposobem, Freeman leczył psychozę nawet u czterolatków.

Trepanacja czaszki to najstarszy zabieg chirurgiczny na świecie. Polega on na wywierceniu dziury w czaszce, odsłaniając opony mózgowe.

Są dowody naukowe świadczące o tym, że już jaskiniowcy dopuszczali się tego rodzaju "operacji" na swoich pobratymcach. Później leczono w ten sposób napady epilepsji, zaburzenia psychiczne oraz migreny.

Jako dodatkowy bonus, operowany mógł zatrzymać wywiercony fragment czaszki tylko dla siebie, jako amulet szczęścia! Co ciekawe, niektórzy lekarze z bardzo starej szkoły, do dzisiaj wykonują zabiegi trepanacji!

Na przełomie XIX i XX wieku naukowcy wyznawali tzw. rasizm naukowy - próbowali udowodnić wyższość białej europejskiej rasy, nad pozostałymi. I to właśnie z tych rozważań zrodziła się idea drapetomanii.

Jej pomysłodawcą był Amerykanin Samuel A. Cartwright, który w 1851 badał, niezrozumiałe wówczas, dążenie czarnoskórych mieszkańców USA do wolności (były to czasy głębokiego niewolnictwa). Lekarz nie mógł zrozumieć, dlaczego afroamerykanie nie czerpią radości ze służenia białym panom. Ostatecznie, Cartwright stworzył nową jednostkę chorobową i nazwał ją drapetomania.

Gwoli wyjaśnienia, drapetomania to choroba psychiczna, która powodowała, że czarnoskórzy buntują się i uciekają na wolność. Winą za taki stan rzeczy częściowo obarczał plantatorów, którzy za bardzo spoufalali się ze służbą. Jeżeli więc drapetomania była chorobą, to w jaki sposób przebiegało jej leczenie? Cartwright stawiał przede wszystkim na profilaktykę. "Jeśli którykolwiek z niewolników, w dowolnym czasie i miejscu, odważy się podnieść głowę do poziomu na równi ze swoim panem, humanitaryzm nakazuje by karać go, aż do chwili, gdy osiągnie poziom maksymalnej uległości. Co więcej, muszą oni być utrzymywani w tym stanie, jak dzieci, co pozwoli uleczyć ich z chęci uciekania." - pisał. Ot humanitaryzm.

Inną ciekawą jednostką chorobową była kobieca histeria, która była uznawana za bardzo poważną chorobę. Świadczy o tym fakt, że w latach 1837 - 1901 na temat histerii napisano setki publikacji. Przykładowo, pewien amerykański lekarz naliczył 75 stron objawów tej przykrej dolegliwości. A były to m.in. mdłości, bezsenność, uczucie ciężaru na żołądku, spazmy mięśni, krótki oddech oraz brak apetytu - również na seks. Naturalnie, wszystkie te objawy niejako rykoszetem dotykały mężczyzn, a więc partnerów chorych kobiet. A na męskie cierpienie nauka nie mogła pozwolić. Czas przejść do kwestii leczenia...

Otóż na kobiecą histerię najlepsze były tzw. masaże miednicy i zagłębiając się bardziej w tę metodę leczenia, w zasadzie nie ma co się dziwić ówczesnym lekarzom, że z taką łatwością diagnozowali kobiecą histerię u większości napotkanych pań.

Masaż miednicy był niczym innym, jak ręczną stymulacją żeńskich genitaliów - sesja kończyła się po osiągnięciu tzw. "napadu histerycznego", dziś określanego częściej mianem orgazmu. Oczywiście leczenie składało się z bardzo wielu wizyt lekarskich - czasami trwało nawet latami. Choroba zazwyczaj mijała z wiekiem.

A jak nasi przodkowie radzili sobie z bardziej męskimi przypadłościami, jak np. dysfunkcje seksualne? Otóż, pod koniec XIX wieku, do leczenia impotencji zalecano dość osobliwie wyglądające urządzenia elektryczne.

Mowa o specjalnych łożach, lub bardziej mobilnych rażących prądem pasach. Bazując na sporej liczbie marek i producentów tych gadżetów, można odnieść wrażenie że klientów na te szokowe terapie nie brakowało. Najwyraźniej już wtedy mężczyźni byli w stanie zrobić wszystko, dla tych paru chwil przyjemności...

W XVI i XVII wieku wierzono, że król jest osobą, która stoi ponad wszystkimi i kłania się tylko Bogu. Króla nie obowiązują prawa ludzkie. Oczywiście, naturalną implikacją tego wierzenia jest fakt, że ukarać króla może tylko król. To samo tyczy się innego przedstawiciela królewskiego rodu.

Oczywiście, ta swoista nietykalność rodziła szereg problemów i komicznych sytuacji, jak chociażby wychowanie królewicza. Nauczyciele nie mogli bowiem siłą wyegzekwować jego posłuszeństwa, czy też chęci do nauki, jak to miało miejsce w przypadku innych dorastających młodych mężczyzn. Dlatego wymyślono koncepcję chłopca do bicia.

Ten pochodził z klas wyższych i był zazwyczaj jedynym przyjacielem królewicza, dlatego między nim a przyszłym następcą tronu rodziła się silna więź emocjonalna. Fakt ten skrzętnie wykorzystywali profesorowie, którzy za królewską opieszałość do nauki karali chłostą właśnie wspomnianego młodzieńca.

Cierpienie przyjaciela zmuszało królewicza do wzięcia się w garść i opanowywania nowego materiału. Cóż, gruntowna edukacja wymaga czasem wielkich ofiar, jak się okazuje - również w ludziach. Gorzej jak królewicz okazywał się młodym sadystą...

Wprawdzie tej praktyki nie można zaliczyć do zabiegów medycznych, lecz warto wspomnieć o niej, jako pewnej ciekawostce. O co chodzi? O proceder oprawiania książek ludzką skórą...

Publikacje zamknięte w "okładkę z człowieka", były symbolem luksusu i prestiżu. Bardzo często, taką oprawę miały podręczniki do anatomii - surowiec oczywiście czerpano z sekcji zwłok.

Jednak nawet w tamtych czasach, sprawa przestępcy Georga "Big Nose" Parrotta budziła sporo kontrowersji. W 1878 gang Parrotta zamordował dwóch stróżów prawa. Po kilkuletniej przeprawie z wymiarem sprawiedliwości, Parrott został stracony. Ciało przestępcy zostało przejęte przez dwóch lekarzy - Thomasa Maghee oraz Johna Eugene'a Osborne'a. Postanowili oni przebadać mózg łotra, zaś skórę z jego klatki piersiowej wykorzystać do... produkcji butów.

W XVIII wiecznej Anglii problemy małżeńskie nie nastręczały mężczyznom jakichś szczególnych zmartwień, a to z jednego prostego powodu: gdy ówczesnemu dżentelmenowi znudziła się małżonka, obwiązywał on jej szyję liną, a następnie prowadził na rynek, niczym cielę. Ten majestatyczny pochód można by dziś określić mianem "eksponowania towaru".

Na rynku znajdowało się zawsze kilku mężczyzn, którzy pragnęli sprzedać swoje małżonki. Potencjalni klienci mogli podejść, zobaczyć, zadać pytania, natomiast gdy któryś był szczególnie zainteresowany, przedkładał swoją propozycję cenową i jeśli ta została zaakceptowana, wracał do domu z nową żoną. Nie wiadomo, czy degustacja wchodziła w grę, faktem jest, że sprzedaż żony zalecano mężczyznom uskarżającym się na przewlekłe migreny!

Rtęć służyła jako lekarstwo już 1 500 lat przed naszą erą. W starożytnych Chinach, ta srebrna substancja miała pomagać w zrastaniu się złamań i gojeniu ran. Wierzono że wpływa ona na polepszenie stanu zdrowia i wydłużenie życia! Władca Chin, Qin Shi Huang, pokusił się o wypicie wywaru z rtęci, wierząc że zagwarantuje mu ona nieśmiertelność. Niestety, efekt był zupełnie odmienny od zamierzanego (chyba, że celem Huanga było osiągnięcie życia wiecznego).

Rtęcią leczyli się również Grecy i Rzymianie. Nawet jeszcze stosunkowo niedawno, bo 100 lat temu, wierzono że rtęć jest dobra na wszystko (nawet lepsza niż tytoń) i stosowano ją w leczeniu najróżniejszych przypadłości i schorzeń. Dopiero wraz z rozwojem nauki odkryto, że rtęć jest związkiem silnie toksycznym, który niszczy błony biologiczne i zakłóca mnóstwo niezbędnych do życia procesów. Obecnie, może dziwić jedynie fakt, że dojście do tej wiedzy zajęło naukowcom setki lat.