Diabeł w Krakowie

Czarne, matowe Lamborghini wygląda jak maszyna z piekła rodem. Piotr R. Frankowski jeździ nim w Krakowie, by sprawdzić, czy diabeł z rogami włoskiego byka pokona wawelskiego smoka.

Jasne, że się bałem. Bardzo. Miałem jeździć Mur-ciélago po polskim asfalcie, a tu z nieba wiadrami lała się woda. Czy niebiosa zdecydowały się ukarać mnie za próbę paktu z diabłem z Sant’Agata? Przez myśl przemknęła mi wizja dymiącego wraku, nad którym pochyla się ironicznie uśmiechnięty anioł.

LP640 w dostępnej za dopłatą matowej czerni zdaje się wsysać światło niczym czarna dziura całe układy planetarne. Pod względem stylizacyjnym to bardziej krewniak rzadkiego Reventóna i myśliwca F-117 niż jakiegokolwiek normalnego samochodu.

Za każdym razem, gdy zatrzymuję się na życzenie fotografa, przechodnie dziwią się, że z czegoś takiego wysiada człowiek. Mnie też, szczerze mówiąc, wydaje się to trochę dziwne. Należałoby się spodziewać raczej komiksowego Marsjanina lub pomarszczonego E.T., choć z heavymetalowym tatuażem wydziarganym na ramieniu.

CZARNY BYK W KRAKOWIE - ZOBACZ GALERIĘ >>
Już wsiadanie i wysiadanie to w przypadku tego pojazdu bardzo ważna sprawa. W Murciélago każda czynność to szczególna ceremonia. Otwieranie drzwi, wślizgiwanie się do wnętrza, zapinanie pasów, których zamki znajdują się po przeciwnej stronie tej, do której przywykliśmy. Generalnie między innymi za to się płaci nieziemskie kwoty. Samochód za półtora miliona złotych wydaje się drogi, ale to złudzenie.

To przecież nie jest zwyczajny środek transportu. Bo z punktu A do punktu B można przejechać od biedy nawet furmanką. To samobieżne dzieło sztuki, produkowane w małych seriach. Obrazów Renoira czy rzeźb Rodina nie przybywa. A ludzi, którzy nie wiedzą, ile mają pieniędzy, owszem. Więc czym oni mają imponować? czytaj więcej...

Zdjęcia: Błażej Żuławski