Kiedy żołnierze wracają do domu

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Internet pełen jest wzruszających zdjęć czy nagrań rejestrujących emocje towarzyszące powrotom żołnierzy. Najczęściej amerykańskich, jak zapewne można było się spodziewać. Jedni z was mogą to odbierać jako kolejną modę, trend żerujący na naszych uczuciach i wyciskający łzy z oczu nawet największych twardzieli. Trzeba jednak przyznać, że sceny te za każdym razem robią ogromne wrażenie.

Na zdjęciu obok: kapitan Terri Gurrola po powrocie z Iraku, witająca się na lotnisku z córką, której nie widziała przez siedem miesięcy.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: powrót polskich żołnierzy VI zmiany z Iraku, lipiec 2007 roku.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: pierwsze spotkanie żołnierza i jego nowo narodzonej córeczki.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: powrót żołnierza z Afganistanu. Na lotnisku witają go stęsknione i zapłakane dzieci.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: szalona radość żołnierza na widok swoich najbliższych.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: lotnisko w podszczecińskim Goleniowie, gdzie wylądował samolot z grupą ok. polskich 100 żołnierzy wracających z Iraku. Byli to pierwsi polscy żołnierze, którzy po półrocznej misji stabilizacyjnej wrócili do kraju. Styczeń 2004 roku.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Zdjęcie to, zatytułowane przez autora "Burst of joy", czyli "Wybuch radości", zdobyło nagrodę Pulitzera w 1974 roku. Stało się ono symbolem zakończenia wojny w Wietnamie i powrotu amerykańskich żołnierzy do domów.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: sierżant Phillip Bassett wita się ze swoimi półrocznymi bliźniakami, które widzi po raz pierwszy w życiu. Właśnie wrócił z 10-miesięcznej misji w Afganistanie.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: kapitan marines Michael Scott wita się ze swoim kilkuletnim synkiem. ParęKilka miesięcy wcześniej wyjechał na służbę do Fort Worth Naval Air.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Na zdjęciu: radość stęsknionego dziecka na widok ojca żołnierza wracającego bezpiecznie do domu.

Zdarza się, że zapominamy, w jak stosunkowo spokojnych czasach przyszło nam żyć. O szalejących na świecie wojnach czytamy czasem w mediach, oglądamy ocenzurowane (aby nie były zbyt krwawe dla naszych wrażliwych oczu) zdjęcia z objętych walkami terenów. Zapewne nawet nie potrafimy sobie wyobrazić, co przechodzą żołnierze przebywający na misjach w różnych zakątkach ziemi. Ani co czują ich bliscy, czekający z niecierpliwością na powrót swoich synów, córek, ojców i matek do domu. Lecz kiedy już moment ten nadchodzi, wybuchom radości i łzom szczęścia czy ulgi nie ma końca...

Grecki historyk Herodot powiedział kiedyś: "W trakcie pokoju synowie grzebią swoich ojców, podczas wojny ojcowie grzebią swoich synów". Na zdjęciu rodzice witają powracającego z misji w Afganistanie sierżanta Aarona Brewstera.