Kim są panseksualiści? Czy pożądanie musi mieć płeć?
Uwielbiana na całym świecie Lisbeth Salander, powołana do życia przez Stiega Larssona w trylogii "Millenium", nie dość że wsławiła się jako jedna z nielicznych tak silnych i charyzmatycznych kobiecych bohaterek literackich, to w dodatku śmiało może być uznawana za pionierkę panseksualizmu.
Otóż w trylogii Larssona Lisbeth opisana została jako kobieta uwielbiająca seks - a to z kim go uprawiała, jakoś specjalnie nie zaprzątało jej głowy. Dziewczyna, facet, nieważne - Lisbeth czuła pociąg nie do określonej płci, a do konkretnej osoby. I to w zasadzie najprostsza definicja panseksualizmu. Ale tu pojawia się pewien szkopuł, a mianowicie w tym miejscu aż się prosi, by zadać następujące pytanie: Czym, w takim razie, panseksualizm różni się od biseksualizmu, przecież osoby będące "bi" także współżyją zarówno z kobietami, jak i z mężczyznami?
Seksualny kosmos i najfajniejsza orientacja świata
Owszem, różnica jest jednak wyraźna, a przejawia się ona głównie w zniesieniu sztywnego podziału na płcie, czy też orientacje psychoseksualne. Ujmując sprawę metaforycznie, biseksualista sypia z mieszkankami Wenus i tubylcami z Marsa, natomiast panseksualista dołącza do tego grona wszystkich innych mieszkańców seksualnego kosmosu, a więc transseksualistów, transwestytów, transgenderystów, usytuowanych gdzieś poza klasycznym, binarnym podejściem do płci. Innymi słowy: panseksualista nie zamyka się na nikogo - uprawia seks z jednostką, która go zafascynuje, nieważne kim jest. Jak czytamy na portalu edenfantasys.com - Panseksualiści to przeważnie ludzie z dużymi sercami, którzy po prostu kochają ludzi. Zaakceptują każdego za to kim jest i nie będzie starał się go zaszufladkować, czy osądzać na podstawie wyglądu, czy gustów seksualnych.
I może to właśnie dlatego już teraz na forach internauci piszą, że panseksualizm to najfajniejsza orientacja świata, ponieważ niejako przy okazji uczy jak żyć w zgodzie z ludźmi, jak się do nich odnosić i przekonuje, że wszyscy jesteśmy sobie równi, stąd winniśmy się szanować i cieszyć sobą nawzajem. Można zatem zaryzykować stwierdzenie, że to również najbardziej hipisowska orientacja seksualna. Nie brakuje jej jednak również głosów krytycznych...
Dym i lustra
Podobnie jak w przypadku równie świeżego aseksualizmu, wyrażającego się brakiem potrzeby uprawiania seksu, prześmiewcy twierdzili, że ta orientacja to jedna wielka bujda, tłumacząc to dwojako, że a) aseksualiści to ciamajdy, które nie są w stanie znaleźć sobie partnera lub b) brak popędu musi być spowodowany jakimś innym schorzeniem zdrowotnym (ewentualnie traumą) i nie jest stanem naturalnym, tak i teraz panseksualizm ma swoich przeciwników. Główny zarzut głosi, że panseksualizm to po prostu próba dorobienia ładnej otoczki, czy maskowanie faktycznego homoseksualizmu. W wielu miejscach świata geje wciąż wytykani są palcami i piętnowani, stąd - twierdzą krytycy - część z nich dorobiło sobie historię o tym, że dla nich nieważna jest płeć, a dusza osoby, która ich zafascynuje. Posługując się zatem językiem speców od marketingu, można tu mówić o starym produkcie w nowym opakowaniu. A co na to odpowiadają panseksualiści?
W myśl swoich zasad, twierdzą że nic sobie nie robią z tych zarzutów, chcą po prostu cieszyć się życiem - akcentują też, że mimo iż praktyki homoseksualne towarzyszą człowiekowi bodaj od początków jego istnienia, dopiero teraz społeczeństwo zaczyna wierzyć, że to nie choroba, a zwykła różnica gustu. Podobnie, liczą że może w przyszłości owe nowe orientacje seksualne zostaną zaakceptowane przez wszystkich.
My jednak, nie chcąc oczywiście nikogo obrażać, sceptycznie odnosimy się do tych rewelacji. Do sypialni nikomu nie zaglądamy, ale wychodzimy z prostego założenia, że skoro Natura obdarzyła kobiety i mężczyzn pewną kompatybilnością fizyczną, to nie ma potrzeby jej poprawiać. I dorabiać do tego ideologii.
MW/PFi, facet.wp.pl