Chruszczow obalony
Breżniew zawdzięczał partyjne awanse Nikicie Chruszczowowi, którego poznał jeszcze w latach 30. i z czasem został jego protegowanym. Jednak nie wykazał się specjalną wdzięcznością i lojalnością, ponieważ na początku lat 60. stanął na czele grupy partyjnych działaczy niezadowolonych z polityki prowadzonej przez ówczesnego I sekretarza. To prawdopodobnie Breżniew wymyślił plan odsunięcia od władzy Chruszczowa, który w październiku 1964 r., podczas urlopu na Krymie, został telefonicznie wezwany na plenum KC do Moskwy, gdzie usłyszał szereg zarzutów i bezradnie przyglądał się, jak członkowie partyjnego gremium głosują za jego odwołaniem. Breżniew zasiadł wówczas na fotelu I sekretarza KC KPZR.
W pierwszych latach jego rządów nastąpiła zdecydowana poprawa sytuacji gospodarczej ZSRR, a dobra konsumpcyjne, takie jak zegarki, meble czy radia, były wręcz produkowane w nadmiarze. To prawdopodobnie dlatego tak wielu Rosjan z sentymentem wspomina czasy Breżniewa, jednocześnie zapominając o gigantycznym wzroście korupcji i nepotyzmu, a także nasileniu się represji wobec dysydentów, których masowo zamykano w szpitalach psychiatrycznych.
W polityce zagranicznej przywódca zostanie zapamiętany przede wszystkim jako twórca tzw. doktryny Breżniewa. „Wspólnota socjalistyczna jako całość ma prawo do interwencji na terytorium każdego państwa członkowskiego bloku socjalistycznego w sytuacji, gdy wewnętrzne lub zewnętrzne siły, wrogie wobec socjalizmu, usiłują zakłócić rozwój tego kraju i przywrócić ustrój kapitalistyczny” – głosiło przesłanie radzieckiego wodza odczytane podczas V zjazdu PZPR w listopadzie 1968 r., kilka miesięcy po brutalnym stłumieniu Praskiej Wiosny przez sowieckie czołgi.