Stanisław Maczek
Pierwszy czołgista Polski
Urodził się we Lwowie w rodzinie Polaków o chorwackich korzeniach. Talentem przywódczym Maczek wykazał się już podczas wojny polsko-ukraińskiej w 1919 roku. Był twórcą "lotnej kompanii szturmowej"- oddziału złożonego ze strzelców, ciężkich karabinierów i moździerzy.
Dysponując dużą siłą ognia i możliwością szybkiego przemieszczania się, jednostka Maczka odniosła wiele sukcesów w walkach zaczepnych. W latach 30-tych został dowódcą pierwszej w historii naszej armii w pełni zmotoryzowanej jednostki bojowej - 10 Brygady Kawalerii.
W wojnie obronnej 1939 roku jego oddział zadał Niemcom ciężkie straty w bitwach po Łańcutem i Rzeszowem. W nagrodę za swoje zasługi Stanisław Maczek został awansowany do stopnia generała brygady.
W krytycznych chwilach września 1939 roku, po wkroczeniu do Polski wojsk sowieckich i kapitulacji Warszawy, wraz z podległymi sobie oddziałami na rozkaz Naczelnego Wodza, został zmuszony do ewakuacji z terytorium Polski.
W przeciwieństwie do władz państwowych, które opuściły kraj przez granicę z neutralną Rumunią, wybrał drogę przez sprzyjające nazistom Węgry. To był trafny wybór. Węgrzy, mimo nacisków, zachowali się w stosunku do polskich żołnierzy należycie i pozwolili przejść oddziałom gen. Maczka, bez jakichkolwiek interwencji, co pozwoliło mu dostać się do Francji.
We Francji, generał stanął na czele 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Po klęsce wojsk francuskich, wraz z pięciuset żołnierzami, przez Maroko i Portugalię, przebił się do Szkocji. Po lądowaniu w Normandii, Maczek jako dowódca 1 Dywizji Pancernej, prowadzi wojsko w kierunku Belgii i Holandii, wyzwalając m.in. Ypres i Gandawę oraz biorąc udział w bitwie pod Falaise. W maju 1945 roku, przyjmuje kapitulację bazy Kriegesmarine w Wilhelmshaven.
Za męstwo wykazane w boju generał otrzymał order Virtuti Militari i francuską Legię Honorową. Zdemobilizowany po wojnie, ze względu na zbyt krótki okres służby w brytyjskiej armii nie przysługiwała mu emerytura wojskowa. Zmuszony został do czynnej pracy zawodowej - pracował między innymi jako barman w jednym z hotelów w Edynburgu. Umarł w wieku 102 lat.
Największy sukces militarny: zwycięska bitwa pod Falaise/Chamois oraz bitwa o Bredę i szczególnie skuteczny śmiały manewr oskrzydlający, który doprowadził do wyzwolenia miasta bez strat w ludności cywilnej i zniszczeń budynków.