Otyłość to choroba – sprawdź, jak sobie pomóc

Głównym kryterium diagnostycznym, które lekarze biorą pod uwagę, jest wskaźnik BMI, czyli stosunek masy ciała w kilogramach do wzrostu w metrach podniesionego do kwadratu. Prawidłowe BMI mieści się w przedziale 18,5 do 25 kg/m2. Progiem alarmowym jest moment, kiedy współczynnik wskazuje nadwagę, czyli wartość pomiędzy 25 a 29,9 kg/m2. Wyróżniamy 3 stopnie otyłości: pomiędzy 30 a 34,9 BMI to otyłość stopnia 1., pomiędzy 35 a 39,9 BMI – otyłość stopnia 2., natomiast równa lub powyżej 40 BMI to otyłość stopnia 3., tzw. otyłość olbrzymia. Chorobę można również zdiagnozować poprzez pomiar obwodu talii. O niebezpiecznej dla zdrowia otyłości trzewnej możemy zazwyczaj mówić, gdy wynosi powyżej 80 cm u kobiet i powyżej 94 cm u mężczyzn.

Otyłość, jak każda jednostka chorobowa, ma swoje przyczyny i powikłania. Niestety, otaczające nas środowisko sprzyja jej rozwojowi. Dzieciom tłumaczy się, że muszą jeść, by rosnąć, jednocześnie zapominając często o prawidłowych nawykach żywieniowych, które zaprocentują w dorosłym życiu.

Epidemia otyłości rozprzestrzenia się na ogromną skalę. Blisko 25 proc. mężczyzn i 20 proc. kobiet w Polsce zmaga się z otyłością! A statystyki ciągle rosną. Przyczyniają się do tego nieodpowiednia dieta, pęd życia, przepracowanie, spożywanie posiłków o niewłaściwych porach czy brak ruchu. Słodka bułeczka czy kawa ze śmietanką wyglądają bardzo niewinnie, jednak gdy taki sposób odżywiania wejdzie w nawyk, zaczynają się kłopoty.

Lekarz diagnozujący chorobę powinien wykluczyć występowanie wtórnych przyczyn powstawania otyłości (np. niedoczynność tarczycy), która wobec nich staje się objawem. Niestety w większości przypadków sami karmimy chorobę, która zjada nas od środka.

Przede wszystkim leczenie otyłości powinno odbywać się na wielu płaszczyznach. Prawidłową diagnozę może postawić jedynie lekarz, który poprzez analizę trybu życia i rozpoznanie ewentualnych chorób współistniejących, może kompleksowo ocenić stan pacjenta i wdrożyć odpowiednie leczenie. Najlepiej, aby terapia otyłości była prowadzona przez kilku współpracujących specjalistów – lekarza, dietetyka, psychologa i fizjoterapeutę.

Podstawowym rozwiązaniem terapeutycznym jest zwiększenie aktywności fizycznej i wytworzenie ujemnego bilansu energetycznego poprzez dietę. Ponadto terapię można wspomóc skutecznymi lekami. Jednym z długo wyczekiwanych i już obecnych w Polsce jest liraglutyd z grupy analogów glukagonopodobnego peptydu-1. Pozwala on w bezpieczny sposób nie tylko zredukować masę ciała bez efektu jojo, ale także skorygować zaburzenia metaboliczne towarzyszące chorobie.

Aby dowiedzieć się więcej na temat leczenia otyłości, warto zapoznać się z kampanią społeczną Otyłość kontra zdrowie, której patronuje Polskie Towarzystwo Kardiodiabetologiczne.

Na otyłość nie wolno patrzeć jedynie przez pryzmat estetyczny i społeczny. Jest to choroba przewlekła, która nie ma tendencji do samoistnego ustępowania. Powinna być zdiagnozowana, a pacjent poddany leczeniu.

Jakie są konsekwencje otyłości? Nie sposób wymienić wszystkich powikłań, zarówno z punktu widzenia zdrowia fizycznego, jak i psychicznego. Najczęściej powoduje cukrzycę typu 2, zmiany zwyrodnieniowe stawów, kręgosłupa, biodrowych i kolanowych, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia płodności i potencji, miażdżycę i jej konsekwencje – chorobę wieńcową, zawał serca czy udar mózgu.

Nie należy pomijać również aspektu psychologicznego. Pacjenci mogą cierpieć na depresję, nerwicę, czują się wykluczeni społecznie, popadają w marazm.
Z powodu powikłań związanych z otyłością lub nadwagą umiera rocznie aż 3,4 mln dorosłych (dane WHO), dlatego warto spytać lekarza o poradę i wspólnie uzgodnić plan działania.