W służbie cesarzowi
Urodził się 31 marca 1892 r. w miasteczku Szczerzec pod Lwowem w rodzinie sędziego Witolda Maczka. Gdy ukończył gimnazjum, jego rodzina przeniosła się do Lwowa, gdzie w 1910 r. rozpoczął naukę na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego. Studiował filozofię i literaturę, m.in. pod kierunkiem prof. Kazimierza Twardowskiego, współtwórcy słynnej lwowsko-warszawskiej szkoły filozoficznej. Stanisława pasjonowała zwłaszcza psychologia uczuć, co później żartobliwie skwitował w autobiografii „Od podwody do czołga”: „dość oryginalne przygotowanie dla przyszłego oficera i dowódcy różnych szczebli na wojnie jednej i drugiej”.
Młody Maczek angażował się także w działalność patriotyczną, przeszedł przeszkolenie wojskowe i został członkiem Związku Strzeleckiego.
Po wybuchu I wojny światowej wcielono go do armii austro-węgierskiej, jako żołnierz pułku południowotyrolskiego trafił na front włoski. Przełożeni szybko dostrzegli talent młodego szeregowca, dlatego wysłali Maczka do Szkoły Oficerów Rezerwy III Korpusu. Po jej ukończeniu został dowódcą plutonu w 3. pułku piechoty stacjonującym w Grazu, a następnie trafił do elitarnego 2. Pułku Tyrolskich Strzelców Cesarskich.
W październiku 1916 r. Maczek był już podporucznikiem i dowódcą kompanii, a za swoje osiągnięcia na polach bitew otrzymał wiele austriackich odznaczeń. W lutym 1918 r, został ranny, po wyleczeniu ran w wiedeńskim szpitalu otrzymał trzymiesięczny urlop, podczas którego obronił dyplom na Uniwersytecie Lwowskim, po czym wrócił na front włoski, gdzie walczył w formacjach strzelców alpejskich i dosłużył się stopnia porucznika.
Po zawieszeniu broni, 11 listopada 1918 r., zdezerterował z cesarskiej armii i przedostał się do Krosna, gdzie już trzy dni później wstąpił do polskiego wojska, z którym związał życie na blisko 40 lat.