Samotność zabija mężczyzn!

Samotni mężczyźni umierają od 8 do nawet 17 lat szybciej, niż ci żonaci – tak wynika z analizy przypadków ponad 500 milionów ludzi. Skąd ta różnica w żywotności?

Uczeni z University of Louisville nie mają dobrych wiadomości dla osób, które wybrały, bądź też zostały zmuszone do prowadzenia samotnego trybu życia. Zdaniem prowadzącego badania, Davida Roelfsa, być singlem, często oznacza również żyć krócej. W przypadku kobiet, statystyki pokazują, że te samotne umierają nawet od 7 do 15 lat szybciej, niż mężatki, natomiast u panów brak obrączki może oznaczać krótsze życie o od 8 do 17 lat. Czyżby naprawdę sakramentalne „tak” warte było, aż dwóch dekad życia?

W swoich pracach, ekipa Roelfsa posłużyła się już gotowymi badaniami – uczeni zgromadzili wyniki 90 raportów porównujących długowieczność ludzi w związkach małżeńskich, z singlami, a więc większość z tych, jakie zostały przeprowadzone w minionym sześćdziesięcioleciu. W sumie, dane te obrazowały przypadki ponad 500 milionów ludzi. Ta olbrzymia próba posłużyła specjalistom z Kentucky do wykonania własnych analiz, których wyniki nie mogą napawać optymizmem – zwłaszcza dzisiaj, kiedy single nieustannie rosną w siłę. Ale czy naprawdę jest się czego bać? Otóż niekoniecznie. A to z kilku powodów – po pierwsze, jak pokazuje raport Roelfsa, w życiu człowieka wyróżnić można pojedynczą fazę, w której jest on narażony na szczególne niebezpieczeństwo szybkiego zgonu…

Jest to okres między 30-tym, a 39-tym rokiem życia – to właśnie w tym przedziale „przeżywalność” jest o 128% większa w przypadku żonatych, niż u singli. Później, wraz z czasem, ta olbrzymia dysproporcja stosunkowo szybko maleje. Dlaczego tak się dzieje? W zasadzie nie można stwierdzić nic na pewno, jednak najprawdopodobniej chodzi o to, że małżonkowie „zarażają się” dobrymi nawykami. A więc motywują się nawzajem do prowadzenia zdrowszego trybu życia oraz częstszych wizyt u lekarzy. Ponad to, osoby samotne nierzadko wykształcają u siebie różne formy patologicznych zachowań (pracoholizm, alkoholizm, życie na pełnych obrotach, etc.), co również może wywierać niemały wpływ na skrócenie ich żywotów. Dlatego, jeśli single przetrwają ten ciężki czas w pojedynkę, wówczas - w dużej mierze - odżegnują się tym samym od potencjalnego niebezpieczeństwa…

Kolejna dobra wiadomość dla singli to fakt, że podobnie jak większość pozostałych, tak i to badanie koncentruje się wyłącznie na pozytywnych stronach małżeństw. Na ten błąd w kalkulacji zwraca uwagę psycholog Bella DePaulo, która na łamach „MSNBC” mówi: „Zbyt wiele analiz tego typu konfrontuje ze sobą bycie singlem, z życiem w małżeństwie, z wyłączeniem wdowców i rozwodników. Liczą się tu tylko te osoby, które były połączone ślubem i dalej są. A przecież wdowcy i rozwodnicy także byli kiedyś żonaci, jakim więc prawem ich się wyklucza?” I owszem, zdziwienie DePaulo jest zrozumiałe, bo przecież zarówno rozwód, jak i śmierć ukochanej kosztują człowieka „sporo życia”, jak przyjęło się mówić w mowie potocznej.

Więcej!, spoglądając na sprawę w tym świetle, należałoby przyznać że o ile, okres od 30 do 39 roku życia bywa prawdziwym testem dla singli, o tyle późniejsze lata to już nieustające ryzyko ciążące na ludziach, którzy zgodzili się wziąć na siebie ciężar przysięgi małżeńskiej …

Co ciekawe, inne badanie, przeprowadzone tym razem przez uczonych z University of Cincinnati ukazuje, że małżeństwo wprawdzie może wpłynąć na pielęgnowanie wyłącznie tych co lepszych cech partnerów, jednak równie dobrze, ukochani mogą „zarażać się” negatywnymi wzorcami. A wtedy, na ile zdadzą się te wszystkie prognozy o długowieczności właścicieli obrączek? Jak widzicie, każdy kij ma dwa końca, dlatego nie śpieszcie się z klękaniem na jedno kolano przed pierwszą lepszą, tylko dlatego, by wydłużyć swe żywoty. Słuchajcie rozsądku i dobrze się prowadźcie, a wówczas niezależnie od wpisu w rubryce „stan cywilny”, powinniście dożyć sędziwego wieku!

MW\DrP