Tatuaż medyczny może uratować życie
* Trudno zliczyć wszystkie przypadki "bezsensownych" zgonów w karetkach, jakie miały miejsce na przestrzeni ostatnich lat. I nie chodzi tu o zaniedbanie ze strony sanitariuszy, ale o problemy z informacją... ...* W sytuacjach kryzysowychmedycy działają z reguły w wyuczony i wypraktykowany sposób. Przeważnie te metody się sprawdzają. Jednak od czasu do czasu trafia się na pacjenta, który, przykładowo, jest uczulony na popularny lek - o czym sanitariusze nie wiedzą - albo cierpi na przewlekłą chorobę, którą leczy się medykamentami mogącymi wchodzić w negatywne reakcje z innymi lekami. W przypadkach wymagających szybkiego i zdecydowanego działania ta niewiedza może nawet zabić.
Opaska na wieczność
Naturalnie istnieją sposoby żeby poinformować pomoc medyczną o różnego rodzaju alergiach czy chorobach, nim będzie za późno. Do najbardziej popularnych metod "korespondencji" z lekarzami należą silikonowe opaski na rękę, na których wypisane są informacje o: grupie krwi, alergiach i jednostkach chorobowych. Wśród cukrzyków modne są także metalowe medaliki noszone na łańcuszkach. Jednak trzeba pamiętać, że tego typu nośniki są nietrwałe. Opaskę łatwo zerwać albo zgubić w normalnych warunkach, nie mówiąc już np. o wypadku drogowym. Podobnie jest zresztą z łańcuszkiem. Dlatego też coraz więcej osób sięga po rozwiązanie znacznie trwalsze, a właściwie wieczne: medyczny tatuaż.
Na Zachodzie tatuowanie swojej kartoteki medycznej na skórze cieszy się rosnącą popularnością. Taki krok - choć wymagający odwagi - gwarantuje bezpieczeństwo, w przypadku różnych niespodziewanych sytuacji. Rzecz kusi szczególnie rosnącą grupę osób cierpiących na choroby cywilizacyjne, takie jak cukrzyca. Portal abcnews.com podaje za przykład historię Melissy Boyer, 31- letniej Amerykanki, która po tuzinie zagubionych bransoletek, zdecydowała się na tatuaż. W efekcie, na jej prawym przedramieniu pojawiła się informacja o cukrzycy typu 1 oraz uczuleniu na penicylinę i aspirynę.
Doktor Ed Friedlander, gorący orędownik tego rozwiązania, wytatuował sobie na klatce piersiowej dwa słowa: "No CPR", co ma wyrażać jego sprzeciw wobec reanimacji i sztucznego podtrzymywania podstawowych czynności życiowych. Mamy tu do czynienia ze swego rodzaju manifestem - to coś więcej, niż deklaracja o posiadanych alergiach, to pogląd na życie...
Tatuaże dla wszystkich?
Wydaje się, że tego typu zabiegi to dobre rozwiązanie, szczególnie dla ludzi o skomplikowanej historii medycznej. Ale czy mają szansę stać się normą? W chwili obecnej istnieje jednak szereg przeciwności, które spowalniają rozwój medycznych tatuaży. Pierwszym hamulcowym jest Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne, które nie zajęło stanowiska w tej sprawie. Gdyby to uczyniło, tatuaże podlegałyby standaryzacji - umieszczano by je w jednym ustalonym miejscu, np. na lewym ramieniu. Niestety obecnie, sanitariusze muszą nierzadko przeszukiwać całe połacie skóry pacjenta, by upewnić się, "czy nie zapisał on na sobie wskazówki, co do sposobu leczenia".
Wystarczy spojrzeć na wymienione wyżej przykłady - pani Boyer umieściła informacje o alergii i cukrzycy na prawym przedramieniu, Ed Friedlander wytatuował sobie "No CPR" na klatce piersiowej. A gdzie tatuaż umieścił pan Smith? Należałoby to uporządkować w pierwszej kolejności. Pozostają jeszcze kwestie prawne. Czy taki tatuaż, jak ten Eda Friedlandera, ratownicy powinni uznać za formalną wolę prawną, czy też zwykłą niezobowiązującą manifestację poglądów? Wreszcie, pozostaje sprawa wykonania samych tatuaży. Kto powinien je robić? "Normalny" tatuator, czy może specjalista posiadający stosowny atest oraz aparaturę kontrolującą funkcje życiowe osoby tatuowanej podczas umieszczania informacji na ciele? W końcu stan chorego na cukrzycę może się pogorszyć w trakcie tatuowania. Medyczne tatuaże mają sporo plusów, ale należy włożyć jeszcze sporo pracy w kwestie regulacyjne i prawne. A czy wy zdecydowalibyście się na taki tatuaż?
MW/PFi