Więzienia budzące największą grozę

None

Dzisiaj, niektóre z nich już nie istnieją, inne są tylko muzeami, niektóre zaś służą za plan filmowy dla thrillerów, ale są wśród nich i takie, które dalej pełnią swoją funkcje.

Pragniemy przedstawić najbardziej krwawe i budzące największą grozę więzienia historii. Materiał adresowany jest do wszystkich tych, którzy mają mocne nerwy i czyste sumienie.

Lokalizacja: wyspa nieopodal San Francisco, Kalifornia, USA

Przez blisko trzydzieści lat było jednym z najbardziej znanych amerykańskich więzień o zaostrzonym rygorze. Położone na niewielkiej wyspie nieopodal San Francisco stało się postrachem dla amerykańskich kryminalistów.

Rygor rzeczywiście był ciężki, na trzech więźniów przypadał jeden strażnik (co wyjaśnia wysokie koszty utrzymania, które przyczyniły się do jego zamknięcia). Przez dwadzieścia dziewięć lat osadzono w nim 1535 kryminalistów.

Najsłynniejszym więźniem Alcatraz był bez wątpienia Al Capone, legendarny krwawy herszt chicagowskiej mafii. Z dokumentacji wynika, że przebywał tam 5 lat piastując jakże zaszczytną funkcję czyściciela ustępów.

Oficjalnie było to więzienie, z którego nie można było zbiec, jednak przez niecałych 30 lat jego funkcjonowania odnotowano 14 prób ucieczek, w których na taką desperacką decyzję wydostania się z wyspy zdecydowało się 36 więźniów – w tym dwóch próbowało uciec dwa razy.

Sześciu zbiegów zastrzelono, dwóch utonęło, pięciu uznano za zaginionych, resztę zaś wyłapano. Najsłynniejszą była próba ucieczki trzech więźniów – braci Johna i Clarence’a Anglinów oraz Franka Morrisa.

Więźniowie nie tylko zdołali wydostać się z cel (były pojedyncze), ale także przedrzeć się za mury. Istnieje przekonanie, że utonęli w trakcie próby dopłynięcia do stałego lądu.

Lokalizacja: Rosja/ZSRR/Rosja, Moskwa

Trzy moskiewskie więzienia, symbole komunistycznego totalitaryzmu. Przez blisko trzydzieści lat stalinowskiego samodzierżawia przetoczyło się przez nie kilkanaście milionów osób. Część z tych, często niewinnych ludzi, trafiło do katorżniczej wyniszczającej pracy w łagrach, inni zostali rozstrzelani.

Łubianka – to umiejscowiony w dawnej siedzibie towarzystwa ubezpieczeniowego cały kompleks budynków należących do sowieckiej służby bezpieczeństwa. W okresie stalinizmu mieściło się w nim więzienie wewnętrzne NKWD oraz państwowe więzienie centralne. Łubianka była także siedzibą wszechpotężnych szefów sowieckiej policji bezpieczeństwa NKWD.

Literatura łagrowa oraz naukowe opracowania, przytaczają mnóstwo przykładów stosowania w kazamatach Łubianki wyrafinowanych tortur fizycznych i psychicznych (przypalenie, wyłamywanie palców, wprowadzanie szczurów do odbytu).

Przed 1937 rokiem, w którym to na szeroką skalę zaczęto stosować terror fizyczny, popularną metodą łamania więźniów był konwejer (wielodniowe przesłuchanie, bez możliwości spania i z ograniczonymi możliwościami ruchu – więzień niemal cały czas siedział na krześle, mogąc jedynie prosić o możliwość udania się do ustępu).

Dziś Łubianka jest siedzibą FSB (rosyjskiej Federalnej Służby Bezpieczeństwa).

Lefortowo to z kolei ostatnia stacja na drodze krzyżowej więźnia politycznego w Związku Radzieckim. To tam między innymi, odbywały się posiedzenia Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego, które zasądzały wyroki śmierci. To tam wyroki te były wykonywane (strzał w potylicę).

Po upadku ZSRR, więzienie także przeszło pod kuratele FSB, i zaczęło pełnić funkcje aresztu śledczego. To tam przetrzymywany był między innymi Aleksander Litwinienko.

Butyrki to brudne, pamiętające jeszcze czasy carskie więzienie etapowe. Tam zazwyczaj oczekiwano na wydanie wyroku, przesłuchiwano więźniów politycznych i wysyłano ich dalej w celu „eksploracji tajgi i tundry”.

Więźniami Łubianki, Butyrek oraz Lefortowa byli między innymi; Osip Mandelsztam, Izaak Babel, Aleksander Sołżenicyn, Wsiewołod Meyerhold, Nikołaj Bucharin, Michaił Tuchaczewski, czy w końcu ich dawni gospodarze: Gienrich Jagoda, Nikołaj Jeżow, Ławrietij Beria czy Wiktor Abakumow

Lokalizacja:Paryż, Francja

symbol absolutyzmu francuskich władców będący w ich rękach wyjątkowo sugestywnym narzędziem oddziaływania na nielojalnych poddanych (wyrok sądu zastępowała arbitralna decyzja króla).

Za jej murami więzieni byli zarówno pospolici przestępcy, jak i wszelkiej maści frondyści i rebelianci, a także Ci, którzy z wiadomych (kobieta) lub niewiadomych (kobieta?) przyczyn popadli w niełaskę króla.

Jej atmosferę oraz warunki w niej panujące opisał Aleksander Dumas (ojciec) w swojej nieocenionej trylogii opisującej losy czterech muszkieterów. Szczególnie przytłaczające dla więźniów miały być grube średniowieczne mury oraz wilgotne pojedyncze cele, niejednokrotnie pozbawione światła słonecznego (brak okien).

Dodatkowy problem stanowiły nieścisłości ewidencyjne. Niejednokrotnie zdarzało się, że na skutek bałaganu w kartotekach, więźniowie pozostawali w Bastylii nawet po upływie zasądzonego terminu. Gryzieni przez szczury i wszy, rozciągani na metalowych łańcuchach przez strażników, nie mieli żadnej możliwości odwołania się do jakiejkolwiek instancji.

Z racji na swój symboliczny charakter, równie symboliczny okazał się los Bastylii. Została ona zburzona 14 lipca 1789 roku w pierwszych dniach Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Na cześć tego wydarzenia 14 lipca jest we Francji świętem państwowym.

Więźniami Bastylii byli między innymi: Wolter, Markiz de Sade, czy François de La Rochefoucauld.

Lokalizacja: Dublin, Irlandia (wzniesione przez Anglików)

Zostało zbudowane w tym samym czasie, w którym we Francji burzono Bastylię. Cechowała je specyficzna, nowoczesna jak na owe czasy konstrukcja architektoniczna (więzienie zostało zbudowane w systemie skrzyniowo-studniowym), pozwalająca na lepszą obserwację więźniów przez strażników, znajdujących się w rożnych galeriach.

Więzienie od samego początku cieszyło się złą sławą. Dla Irlandczyków było symbolem brytyjskiego ucisku. W celach Kilmainham umierali przywódcy irlandzkiego ruchu niepodległościowego (między innymi Powstania Wielkanocnego).

Wiele mówiło się o wyrafinowanych środkach służących do torturowania więźniów, które ponoć znajdowały się w kazamatach Kilmainham. Od łóżek, których nie powstydziłby się sam Damastes, po pęczniejącą w żołądku pszenicę, którą karmiono wygłodniałych na skutek

Lokalizacja: Kalifornia, USA

Więzienie stanowe Stanu Kalifornia, to miejsce gdzie swoich dni dokonywali najwięksi zbrodniarze Ameryki. Seryjni mordercy i gwałciciele, niebezpieczni psychopaci i guru sekt.

Cele więzienne są rozmieszone tam w specyficznym systemie bloków. Ich nazwy mogą wydać się szokujące: Mały Wietnam, Dolina Śmierci, czy Rafa Koralowa.

Jeden z bloków stanowi więzienie o zaostrzonym rygorze, w którym przestępcy oczekują na egzekucję.

Wstrzyknięcie trucizny odbywa się w komorze gazowej (makabryczna pozostałość po czasach kiedy przestępców uśmiercano przy użyciu cyjanowodoru – 2HCN)

Do najsłynniejszymi zbrodniarzy, którzy znaleźli się w San Quentin należeli między innymi: Charles Manson, seryjny gwałciciel Caryl Chessman, Juan Corona, Richard Ramirez, William Bonin, czy Mack Edwards.

Lokalizacja:Londyn, Wielka Brytania

Losy tego budynku są niemal tak samo interesujące jak historia Anglii. Tower była fortecą, warownią, więzieniem, skarbcem, rezydencją monarszą, a nawet ZOO. Jednak do zwierząt, które do dzisiejszych czasów pozostały jej wierne możemy zaliczyć dziś tylko szczury i oczywiście czarne jak smoła kruki z Tower, o których rozprawiał nie jeden angielski poeta.

Z więzienia Tower, praktycznie wykluczono jakąkolwiek możliwość ucieczki. Jedno jedyne wejście, umiejscowione zostało tuż nad rzeką (tak, że można było się tam dostać jedynie za pomocą łódki) pilnowane było przez charakterystycznie odzianych nieprzekupnych strażników (Yeomen Warders).

W londyńskim Tower więziono między innymi króla Henryka IV, Thomasa More’a oraz nieszczęsną żonę Henryka VIII, królową Annę Boleyn (a także jej kochanków).

Lokalizacja: Warszawa, Polska (użytkowane przez Rosjan, Polaków i Niemców)

– kolejne z więzień wybudowanych przez Rosjan, służące im przez blisko 90 lat. Wybudowane w latach 1829-1835 w XIX wieku pozostawało jednak „w cieniu” Cytadeli. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 , Pawiak służył jako areszt śledczy dla więźniów kryminalnych.

Choć znane są przypadki, brutalnych zajść mających miejsce w tym więzieniu podczas rosyjskiej dominacji (między innymi stosowanie tortur wobec członków powstańczego Rządu Narodowego) swój złowrogi charakter Pawiak „zawdzięcza” przede wszystkim okupantowi hitlerowskiemu.

W latach II wojny światowej, przez jego mury przeszło blisko 100 tysięcy osób. Zarówno mężczyzn jak i kobiet. W pozostającym pod jurysdykcją Gestapo zakładzie stosowanie mało wyrafinowanych tortur fizycznych (bicie do nieprzytomności drewnianą pałką) było na porządku dziennym.

Szczególnie podczas służby psychopaty Franza Bürkla Oberscharführera SS (zabitego przez akowców) katowanie więźniów miało charakter spontaniczny (bicie było bezcelowe i nie miało na celu uzyskania jakichkolwiek zeznań). Znane są liczne przypadki, brutalnego mordowania ludzi podczas przesłuchań, oraz gwałtów jakich dopuszczali się gestapowcy na więźniarkach.

Pawiak, był dla Warszawiaków często także pierwszym etapem w drodze do obozów koncentracyjnych. Został wysadzony przez samych Niemców, podczas Powstania Warszawskiego, 21 sierpnia 1944 roku.

Lokalizacja: Guantanamo, Kuba (terytorium jest dzierżawione od Kuby przez USA, Fidel Castro, uznał terytorium za okupowane przez Amerykanów)

Na pewno nie jest to więzienie ani najokrutniejsze, ani cieszące się najsurowszym rygorem. Jednak bez wątpienia jest „najsławniejszym” współcześnie funkcjonującym więzieniem. Mieści się ono na terenie bazy wojskowej, co podkreśla wyjątkowy charakter tego zakładu. Swoją „sławę” zawdzięcza głownie zamachom terrorystycznym z 11 września 2001 i wypowiedzianej przez Amerykanów wojnie z terroryzmem. Pierwsi terroryści trafili, do Guantanamo w styczniu 2002 roku.

W latach 2003-2005 na mocy tzw. Prawa Rumsfelda, na terytorium bazy, można było stosować wobec zatrzymanych _ „nadzwyczajne środki operacyjne”_ umożliwiające skuteczniejsze zdobywanie informacji. Według oficjalnych informacji należało do nich stosowanie nacisku psychicznego i „pewnego oddziaływania fizycznego” Pozwólmy sobie na pewną złośliwość, ale praktyki, których rzekomo dopuszczali się amerykańscy strażnicy, nie w gruncie rzeczy są niczym nadzwyczajnym.

Szczucie psami, obelgi słowne, czy nawet zmuszanie więźnia do kilkugodzinnego stania w dziwnej pozycji, nie jest niczym szokującym, zważywszy, że ma się przed sobą osobę, która z zimną krwią byłaby gotowa wymordować Twoją rodzinę, albo poderżnąć Ci gardło tępym nożem.

Mocą decyzji nowego prezydenta USA Baraka Obamy, więzienie Guantanamo ma zostać zamknięte.

Lokalizacja: wyspa położona w Zatoce Stołowej, u wybrzeży Afryki, 11 km od Kapsztadu, RPA

Wiezienie jest niejako pomnikiem ofiar apartheidu. Od samego początku swojego funkcjonowania. Przetrzymywano w nim głównie osoby o czarnym kolorze skóry. W XVIII wieku wyspa służyła także jako miejsce zsyłek dla przestępców z Europy.

Niemałą rolę więzienie odegrało w trakcie wojen burskich, kiedy to za jego murami na zawsze znikali niewygodni oficerowie. Szczególnie uciążliwe dla więźniów były panujące warunki atmosferyczne - bardzo ciężka zima i upalne lato. Najsłynniejszym więźniem Robben Island był jednak Nelson Mandela, odsiadujący w nim karę dożywotniego więzienia.

Lokalizacja: Shirley, Massachusetts, USA

To więzienie nie ma ani wiekowej historii, ani krwawych tradycji, ani nawet wielu strażników. Na naszej liście znalazło się jako przykład zupełnie nowego typu rozwiązań penitencjarnych. Supernowoczesne, bardzo bezpieczne więzienia supermax cechuje jedna zasadnicza tortura – kompletna izolacja, połączona z totalną inwigilacją.

Więźniowie znajdują się w pojedynczych (dobrze wyposażonych celach) pod stałą obserwacją kamer, z wmontowanymi urządzeniami i chipami ułatwiającymi ich lokalizację i obezwładnienie. Supermax to „sterylne pudełka” dla najgroźniejszych przestępców, gdzie miejsce tradycyjnej kraty zajmuje pancerna szyba, a miejsce strażników kamera.

(ppf)