None
Według brytyjskich i amerykańskich ekspertów wojskowych w najlepszej dziesiątce okrętów wojennych znalazły się jednostki typu Hood, których jednym z najwybitniejszych przedstawicieli był HMS Hood - brytyjski krążownik liniowy.
Brytyjskie krążowniki typu Hood działały w czynnej służbie morskiej od 1921 do 1940 roku. Długość jednostki to 262 m, wyporność konstrukcyjna - 42 500 ton, a maksymalna rozwijana prędkość to ok. 31 węzłów. Załoga, w różnych latach i wersjach krążownika liczyła od 1150 do 1469 osób
HMS Hood (fot.) - brytyjski krążownik liniowy, swoją wojenną przygodę wojenną zaczął we wrześniu 1939. Od tego czasu był największym okrętem brytyjskiej floty królewskiej Royal Navy, ale nie uczestniczył w wielu potyczkach, ponieważ nie był nowoczesną jak na tamte czasy jednostką. Do jego najważniejszej próby, wspólnie z HMS Książę Walii doszło w maju 1941, kiedy to oba brytyjskie okręty musiały zatrzymać szarżujące przez Atlantyk niemieckie okręty: pancernika Bismarck i krążownika Prinz Eugen. Ogień otworzył HMS Hood do Prinza Eugena, który nie mógł się bronić ze względu na krótki zasięg dział. Do walki włączył się Bismarck, który został raniony prawdopodobnie trzecią salwą z HMS Hood. Odpowiedź Bismarcka była straszna. Prawdopodobnie 5 salwa przełamała HMS Hood na pół, okręt zatonął w dwie minuty, zginęło 1418 oficerów i marynarzy, w tym czterech polskich członków załogi. Uratowało się zaledwie 3 marynarzy.
Zobacz również
Miejsce 9. Pancerniki typu Deutschland
Pancerniki tego typu zaliczają się do tzw. "pancerników kieszonkowych". Oczywiście nazwa - kieszonkowy jest ironiczna, gdyż były to pierwsze niemieckie potężne okręty wojenne łączące w sobie krzyżówkę pancernika i krążownika. Banderze niemieckiej służyły od 1931 do 1945 roku. Charakteryzowały się potężną artylerią i zastosowanymi silnikami spalinowymi. "Kieszonkowce" nie wykorzystywały, jak większość ich krewniaków - turbin parowych. Miały wyporność 11 500 ton, rozwijały prędkość 26 węzłów a ich załoga liczyła ok. 1150 osób.
Do najważniejszych przedstawicieli kieszonkowców" należały Admirał Graf Spee, Admirał Scheer i Lützow (były - Deutschland). Lützow to bezpośrednia modyfikacje starego okrętu Deutschland, jednak, według Adolfa Hitlera, nazwa ta nie mogła być utrzymana ze względów propagandowych, głównie na wypadek zatopienia okrętu. Chyba w związku ze zmianą imienia Lützow nie miał szczęścia w potyczkach morskich. Najpierw w kwietniu 1940 podczas inwazji na Norwegię, a potem, gdy ranny wracał do portu w Kilonii został dwukrotnie celnie zaatakowany z powietrza i uszkodzony. Po długotrwałym remoncie, praktycznie w porcie dosięgnęła go brytyjska torpeda. Od tego czasu do końca 1944 pływał po Bałtyku jako jednostka szkoleniowa. Pod koniec wojny ochraniał ogniem Niemców wycofujących się z Fromborka i ostrzeliwał Sowietów wypierających faszystów z Gdańska i Gdyni. W okolicach Świnoujścia osiadł na mieliźnie, 4 maja 1945 roku został zniszczony przez Niemców. Wydobyli go Rosjanie i zatopili w 1947 roku w głębinach Bałtyku, podczas
eksperymentów z nowymi bombami lotniczymi. Obecnie spoczywa na głębokości 115 metrów.
Zobacz również
Miejsce 8. Lotniskowce typu Essex
To były podstawowe lotniskowce floty USA w II wojnie światowej. Służyły Amerykanom od 1942 roku i pływały aż do 1975 roku. W podstawowej wersji Essex pływało dziesięć okrętów. Późniejsze modyfikacje zaliczały się do innego typu - Ticonderoga. Okręty typu Essex miały wyporność 34 880 ton, rozwijały prędkość 33 węzłów i mogły zmieścić ok. 2700 załogantów. W trakcie II wojny, w walkach na Pacyfiku kilka okrętów zostało poważnie uszkodzonych przez kamikaze, lecz żaden nie poszedł na dno. To efekt konstrukcji, która dzieliła się ma hangar (nadbudówkę), który nie był konstrukcyjną częścią kadłuba lotniskowca. Większość jednostek wycofano ze służby do 1975 roku, jednak USS Lexington służył jako okręt szkolny aż do lat dziewięćdziesiątych. W 2006 Amerykanie celowo zatopili USS Oriskany, by u wybrzeży Florydy stworzyć sztuczną rafę - atrakcję turystyczną dla płetwonurków.
Do najwybitniejszych przedstawicieli okrętów typu Essex należą - USS Franklin, USS Lexington i USS Intrepid
Zobacz również
Miejsce 7. Pancerniki typu Bismarck
Niemieckie bliźniacze pancerniki Bismarck (fot.) i Tirpitz wspólnie stworzyły typ okrętów pod nazwą Bismarck. Pancernik Bismarck w 1940 roku zwodowano i wyszedł on do swego portu macierzystego, którym była Gdynia. Bismarck wraz z bratem bliźniakiem i innymi jednostkami został skierowany do działań przeciw brytyjskim okrętom Royal Navy. Bismarck, po swoim największym sukcesie w 1941 roku, a mianowicie zniszczeniu największego okrętu brytyjskiego – HMS Hood, był ścigany przez jednostki brytyjskie, które z łatwością go namierzały za pomocą radarów. W pościg za Bismarckiem, ruszyły brytyjskie pancerniki Rodney i Ramilies, krążownik liniowy Renown, lotniskowiec Ark Royal, krążowniki Sheffield, London, Edinbourgh i grupa 21 niszczycieli. Bismarck uciekł. Jednak u wybrzeży Francji, po 31 godzinach bezpiecznego rejsu znalazł się w ogniu amerykańskiej patrolowej łodzi latającej - samolotu-amfibii Catalina. Zaatakowano Bismarcka z powietrza, wypatrzył go także krążownik Sheffield. Jednak pierwszy skuteczny ogień z
wody w kierunku Bismarcka oddał polski niszczyciel ORP Piorun. Wtedy Bismarcka dopadły krążowniki brytyjskie i po długiej wymianie ognia Bismarck przewrócił się stępka do góry. Zginęło prawie 2110 niemieckich marynarzy, 115 uratowano. Uratowani twierdzą, że Bismarck nie został zniszczony przez obce jednostki, tylko przez własnych marynarzy, którzy zdetonowali ładunki wybuchowe pod pokładem okrętu.
Tirpitz zatonął u wybrzeży Norwegii w listopadzie 1944 trafiony ponad 5 tonowymi bombami, wyrzuconymi przez brytyjskie bombowce Lancaster.
Zobacz również
Miejsce 6. Pancerniki typu North Carolina
Te amerykańskie pancerniki miały wyporność 44 800 ton, rozwijały prędkość 27 węzłów i mogły pomieścić 1880 załogantów. Flocie amerykańskiej w działaniach bojowych służyły od 1940 do 1945 roku. Jeden z dwóch okrętów tej klasy - USS North Carolina wsławił się w bitwie o Pearl Harbor i na w okolicy Wysp Marshalla, gdzie odgrywał jedna z ważniejszych ról. Nie został zatopiony, jednak był wielokrotnie atakowany przez kamikaze. Wrócił do USA, został wycofany ze służby w 1947. Od 1962 jest okrętem muzeum w Wilmington w Karolinie Północnej
Bliźniakiem USS North Karolina był pancernik USS Washington
Zobacz również
Miejsce 5. Niszczyciele typu Fletcher
Niszczyciele, nazywane także kontrtorpedowcami to z założenia uniwersalne, szybkie i zwrotne okręty torpedowo-artyleryjskie. Zawsze dobrze uzbrojone, wciąż rozbudowujące swoją siłę ognia wraz z postępująca technika wojskową. W oczach ekspertów Military Chanel, to właśnie amerykańskie Fletchery (145 okrętów w tej rodzinie) były najnowocześniejszymi i najlepszymi okrętami w swoim czasie, co dało im piąte miejsce w rankingu najlepszych okrętów wojennych XX wielu. Fletchery należały do tzw. wielkich niszczycieli i służyły w założeniu do przewodzenia całym flotyllom. Miały one wyporność od 1800 do 2500 ton i uzbrojenie od pięciu do kilkunastu dział kalibru 120-138 mm. Załoga liczyła 329 osób.
Fletchery skutecznie służyły Amerykanom w II wojnie światowej, w wojnie koreańskiej i u wybrzeży Wietnamu. Wiele z jednostek zostało także sprzedanych innym armiom, co skutkowało nawet paradoksalnym sytuacjom, kiedy to Fletchery walczyły ze swoimi bliźniakami pływającymi pod inną banderą.
Do najsławniejszych okrętów typu Fletcher zaliczają się USS Cassin Young, USS The Sullivans, USS Kidd (fot.) i USS Fletcher.
Zobacz również
Miejsce 4. Krążowniki typu Ticonderoga
Na miejscu czwartym w rankingu najlepszych okrętów wojennych XX wieku znalazły się supernowoczesne amerykańskie krążowniki typu Ticonderoga. Obecnie jest ich 27. cztery z nich niedawno zostały wycofane ze służby czynnej USA. Pozostałe 22 mają wg planu służyć Amerykanom do ok. 2040 roku. Krążowniki uzbrojone są w najnowocześniejszą dostępną Amerykanom broń.
Atutem nowoczesnych krążowników jest posiadanie przeciwokrętowych i przeciwlotniczych pocisków rakietowych, różnej broni przeciw okrętom podwodnym, przynajmniej jednej armaty głównego kalibru i kilku mniejszych, oraz co najmniej jednego śmigłowca pokładowego.
Wszystkie jednostki typu Ticonderoga otrzymały nazwy pochodzące od największych i najsłynniejszych amerykańskich bitw i potyczek: np.: USS Port Royal, USS Chosin
Okręty te rozwijają prędkość 30 węzłów, maja wyporność na poziomie 9 466 ton i mieszczą 400 załogantów.
Niechlubna historię jednostek typy Ticonderoga zapisał USS Vincennes (fot.), który w 1988 roku zestrzelił irański samolot pasażerki i zabił 290 cywilów w wyniku omyłkowego odczytu z radaru pokładowego. Kapitan USS Vincennes był przekonany, że jest zaatakowany irańskim Tomcatem. USS Vincennes został odprawiony w stan spoczynku w 2005 roku.
Zobacz również
Miejsce 3. Pancerniki typu Queen Elizabeth
Miejsce trzecie eksperci przyznali morskim, wojennym arystokratom. Brytyjskie giganty budowane były od 1913 roku dzięki inicjatywie i naciskom admirała Sir Johna "Jackie" Fishera, który piastował stanowisko Pierwszego Lorda Morskiego i Winstona S. Churchilla, Pierwszego Lorda Admiralicji. Pancerniki miały wyporność 36 450 ton, rozwijały prędkość 23 węzłów i brały na pokład 1190 marynarzy. Najważniejszym pancernikiem brytyjskiej Royal Navy był HMS Warspite - miał przezwisko "Stara Dama". Służył Brytyjczykom do końca II wojny światowej. Ale i w pierwszej i drugiej wojnie wniósł nieocenione zasługi dla korony brytyjskiej i przyczynił się do wielu cennych zwycięstw aliantów. Najcięższe obrażenia poniósł od niemieckich pocisków FX -1400. Podczas manewrów wojennych w II wojnie światowej jedna z bomb wpadła prawie przez komin pod pokład i tam wybuchła, robiąc dziurę przez którą lała się woda. Zginęło 9 marynarzy. Jednak Amerykanie odholowali okręt na Maltę, żeby po paru miesiącach mógł wrócić do wybrzeży
Francji. Jeszcze 6 czerwca 1944 "Warspite" wziął udział w lądowaniu w Normandii jako część Eastern Task Force, ostrzeliwując pozycje niemieckie w rejonie plaży Sword. Następnie pomagał Amerykanom na ich plażach. Po wojnie Warspite nie uzyskał akceptacji rządu i nie został okrętem muzeum. Sławny bohater dwóch wojen w 1947 roku "poszedł na żyletki"
Zobacz również
Miejsce 2. Lotniskowce typu Nimitz
Nie mogło być inaczej. Perła amerykańskiej myśli wojennej - lotniskowce typu Nimitz z napędem atomowym zajęły drugie miejsce w rankingu superokrętów XX wieku. Wszak te okręty to największe okręty wojenne świata, to podstawa potęgi zbrojnej USA - światowego mocarstwa morskiego. Pierwszy z serii - USS Nimitz - nazwany na cześć admirała Chestera Nimitza, rozpoczął służbę wojskową w 1975 roku. Od tego czasu wprowadzono do służby ogółem 9 okrętów tego typu, a kolejny jest obecnie w budowie i ma być zwodowany w 2009 roku. Dzisiaj pod bandera amerykańską pływają tylko 3 lotniskowce, które nie należą do typu Nimitz. Te ogromne maszyny mają 97 000 ton wyporności i rozwijają prędkość 30 węzłów. Załoga liczy 5680 marynarzy. Tego typu lotniskowiec może pomieścić nawet 85 samolotów odrzutowych i śmigłowców. Na standardowym wyposażeniu w czasie pokoju jest ok. 60 maszyn w tym: mieszanka F/A-18 Hornet, F/A-18 Super Hornet, EA-6 Prowler, E-2 Hawkeye i SH-60 Seahawk. To ewidentnie mieszanka odstraszająca, a w czasie wojny -
piorunująco skuteczna. Dzięki swoim lotniskowcom armia USA jest uważana za największa światową potęgę morską i żadna inna armia nie ma realnych przesłanek do tego, by zmierzyć się z Amerykanami w bitwie morskiej.
Zobacz również
Miejsce 1. Szybkie pancerniki typu Iowa
Mamy rozstrzygnięcie. Amerykańskie pancerniki typu Iowa wygrały w rankingu. Chodzą po morzach od 1942 roku. Do dziś służą armii amerykańskiej. Iowa, Missouri, New Jersey i Wisconsin zostały wprowadzone do służby w latach 1943 -1944, brały udział w II wojnie światowej i wojnie koreańskiej. To najszybsze pancerniki, jakie kiedykolwiek zbudowano - rozwijają prędkość do 32,5 węzła. Wyporność tych jednostek to 56 000 ton, rekordowy zasięg 27 tys. km przy 12 węzłach. Najsłynniejszy przedstawiciel tego typu - USS Iowa "Iowa" został poważnie uszkodzony przez ostrzał artyleryjski z baterii brzegowych na wyspie Mili w marcu 1944 roku. Następnie przeszedł szereg modernizacji. W końcu został wycofany z czynnej służby w 1990 roku.
Zobacz również
