BOICIE SIĘ, ŻE NIEDŁUGO WSZYSTKIE fajne samochody znikną z ulic? Że zastąpią je elektryczne i hybrydowe bzdurki o urodzie chłodziarko-zamrażarki? Że sporty motorowe polegną pod naporem zakompleksionych histeryków, którzy tak drżą przed prawdziwym światem, że wolą przytulać się do drzew w lesie? Ja się boję. Na szczęście dla nas wszystkich z domieszką benzyny we krwi spece od sportów motorowych kombinują, jak sprawić, by nasze ukochane dyscypliny nie uległy darwinowskiej eliminacji.
W niektórych krajach jeżdżą wyścigówki zasilane bioetanolem, w Le Mans po raz kolejny wygrywa diesel, a w mistrzostwach świata samochodów turystycznych (bardzo podobnych z wyglądu do seryjnych) benzynowe BMW, Chevrolety i Hondy przegrały z turbodieslem Seata. Ale przecież wyścigi samochodowe jednoznacznie kojarzą się z wysokoobrotowymi silnikami, spalającymi pachnącą jak ekskluzywne perfumy wyczynową benzynę! Czy jest tam miejsce dla smrodliwego, wolnoobrotowego agregatu, który przywodzi na myśl raczej ociężałą maszynę rolniczą niż zwinną wyścigówkę?
Formuła mistrzów
Naprawdę popularne są na świecie tylko trzy serie sportów motorowych: Formuła 1, rajdowe samochodowe mistrzostwa świata (WRC) i wyścigowe mistrzostwa świata samochodów turystycznych (WTCC). Te ostatnie bardzo podobają się kibicom, bo w wyrównanej walce zmagają się tam auta podobne do seryjnych samochodów, które można kupić w salonie – BMW serii 3, Chevrolet Lacetti, Seat Leon. Wśród kierowców WTCC znaleźć można wielu gigantów ze świata wyścigówek o blaszanych dachach: Andy Priaulx, Alain Menu, Nicola Larini, Yvan Muller. Walczą na milimetry, niezwykle widowiskowo. Regulamin mistrzostw mocno ogranicza konstruktorów wyścigówek, które mają dwulitrowe silniki.