None
Okręty typu George Washington były pierwszymi na świecie okrętami podwodnymi o napędzie atomowym (SSBN). Pięć okrętów typu George Washington stanowiło jedną eskadrę. Stany Zjednoczone zrobiły w ten sposób zdecydowany krok naprzód w zimnowojennym wyścigu zbrojeń. Okręty tego typu były niezwykle ciche i uzbrojone w najpotężniejszą broń. Podstawowym uzbrojeniem okrętów typu George Washington było 16 pocisków balistycznych firmy Lockheed Missiles and Space Corporation (obecnie Lockheed-Martin) model UGM-27C Polaris A-3T. Jednostki wyposażone były także w sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm. model Mk 59, ale torpedy traktowane były jako broń defensywna.
Okręty te miały jednak poważną wadę – ograniczony zasięg rażenia. Pociski termojądrowe Polaris, żeby mogły osiągnąć cel, musiały być wystrzeliwane z niedalekiej odległości od celu, co wiązało się z ryzykownym penetrowaniem wybrzeży Związku Radzieckiego i stwarzało zagrożenie dla okrętów i załogi.
USS George Washington, jeden z przedstawicieli okrętów swojego typu w 1983 roku zmienił klasyfikację na jednostkę myśliwską. Dokładnie to samo stało się z pozostałymi bratnimi okrętami. W latach 80 – tych, na mocy porozumień rozbrojeniowych USS Patrick Henry i USS Robert E. Lee zostały przeklasyfikowane na okręty myśliwskie.
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
U-Boot Typ XXI
W stoczni Schichaua w Gdańsku zbudowano 30 niemieckich U-Bootów tego typu, o numerach U-3501 - U-3530. Nie ukończono budowy 7 jednostek. W Gdańsku planowano wybudować kolejnych 127 jednostek, jednak z powodu zbliżającego się frontu budowy zaniechano.
Typ XXI to nowoczesna myśl techniczna Kriegsmarine, jedne z najlepszych okrętów wojennych II wojny. Jednak zostały wymyślone i wodowane co najmniej o 3 lata za późno i nie odegrały w wojnie znaczącej roli. Zbudowano 119 okrętów tego typu. Pierwsze okręty tej klasy weszły do służby już w lecie 1944, ale tylko kilka było gotowych do wyjścia w morze na patrole bojowe przed zakończeniem wojny. Ponoć dużym problem wywołującym opóźnienia w przystosowaniu tych okrętów do działań wojennych był długi okres szkolenia załogi (6 miesięcy).
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
Typ Typhoon
Typhoon (941) – z angielskiego, Tajfun po polsku – to nazwy z nomenklatury NATO, która w ten sposób określa radzieckie atomowe okręty podwodne przenoszące rakiety balistyczne z głowicami jądrowymi.
Zbudowane w Związku Radzieckim "Tajfuny" to największe z podwodnych "nosicieli" rakiet balistycznych. Najpotężniejsze okręty podwodne uzbrojone były w 6 wyrzutni torped oraz miały na pokładzie 20 rakiet, przy czym na jednej rakiecie można było zamontować do 10 głowic.
Tajfuny mogły przebywać w zanurzeniu 180 dni. Ich długość to 175 metrów, maksymalne zanurzenie 400 metrów, załoga może liczyć 163 osoby. Zwodowano 6 tego typu okrętów. Ukończony "TK-210" byłby siódmym okrętem z serii. Książka (a później także i film) "Polowanie na Czerwony Październik" opowiada o fikcyjnym siódmym okręcie w klasie Tajfun, właśnie o "Czerwonym Październiku" (Красный Октябрь)..
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
Typ Sen toku
W latach 1944-1945 zbudowano zaledwie 3 okręty tego typu: I-400, I-401 oraz I-402. Każdy mógł przenosić w specjalnym hangarze do 3 wodnosamolotów bombowych typu Aichi M6A1 Seiran. Samoloty były wystrzeliwane z katapulty a następnie po lądowaniu na wodzie ładowane na pokład. W czerwcu 1945 roku okręty I-400 oraz I-401 zostały wysłane w celu przeprowadzenia samobójczych ataków lotniczych na flotę amerykańską zakotwiczoną w Ulithi. Atak miał nastąpić 17 sierpnia, jednak w wyniku przerwania działań wojennych okręty powróciły do Japonii i poddały się Amerykanom. Oba zostały przebadane w USA a następnie zatopione na Pacyfiku w 1946.
Natomiast trzeci przedstawiciel tego typu został przerobiony na tankowiec i miał przewozić ropę z Indochin do Japonii. Amerykanie dopadli go w 1946 roku i zatopili w pobliżu wyspy Goto. Budowa dalszych 13 okrętów tego typu została odwołana, a powodem było zakończenie II wojny światowej
Pomimo tego, że ranking TOP 10 nie obejmuje okrętów typu I-19, warto, przy okazji omawiania japońskiej myśli technicznej zatrzymać się na jednej z najsłynniejszych salw II wojny światowej.
Jednym z największych sukcesów japońskich okrętów podwodnych było uderzenie w lotniskowce Saratoga oraz Wasp. Lotniskowiec Wasp został zatopiony przez okręt I-19 słynną na cały świat jedną salwą. 15 września 1942 japoński okręt podwodny I-19 przedarł się przez osłonę floty amerykańskiej i wystrzelił torpedy, które dosięgnęły amerykański pancernik North Carolina, niszczyciel O’Brien i prawie zatopiły lotniskowiec Hornet, który uniknął piachu tylko dzięki przytomnemu manewrowi.
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
Typ X-Craft
Typ X-Craft to brytyjski mały okręt podwodny, nazywany kieszonkowcem. Został stworzony w 1942 roku na zamówienie Admiralicji Brytyjskiej, w konkretnym celu – operacji u wybrzeży norweskich (fiordy) i zwalczaniu tam wroga. Największy sukces osiągnęły dwie jednostki tej klasy – X6 i X7, które w 1944 roku przyczyniły się do poważnego uszkodzenia ogromnego niemieckiego pancernika Tirpitz.
Załoga kieszonkowego okrętu podwodnego liczy jedynie 4 osoby., okręt ma wyporność na powierzchni 27 ton, długość 15,52 m a szerokość 1,75 m. Wysokość okrętu wynosi 2,26 m. Okręt napędzany na powierzchni jest 40 konnym silnikiem diesla, a w zanurzeniu wykorzystuje silnik elektryczny o mocy 30 KM, wtedy rozwija prędkość ok. 5 węzłów. X-type wyposażone były w dwa dwutonowe ładunki wybuchowe i miny magnetyczne
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
USS Nautilus
USS Nautilus został zatwierdzony do produkcji przez rząd USA w 1951 roku. 21 stycznia 1954 roku okręt podwodny o napędzie atomowym został zwodowany, a matką chrzestną okrętu została Mamie Eisenhower, żona prezydenta USA. Do US Navy został włączony po uprzednim wyposażeniu i czynną służbę rozpoczął od września 1954 roku. Pół roku później Nautilus dokonał zanurzenia przy użyciu napędu atomowego i ruszył w stronę Bieguna Północnego na pierwszy rejs okrętu podwodnego w tym kierunku.
W dniu 3 marca 1980 roku USS „Nautilus” został skreślony z listy floty US Navy. W czasie swojej służby przepłynął ok. 500 000 mil morskich. Początkowo miał zostać pocięty na złom, lecz ostatecznie, 20 maja 1982 roku został uznany jak okręt-muzeum i skierowany do remontu do stoczni w Groton. 6 lipca 1985 roku został eksponatem w US Navy Submarine Force Museum w New London
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
Typ T (Triton)
Brytyjski okręt HMS Triton (N15) – został nazwany od imienia syna króla mórz Posejdona,. Był pierwszym okrętem w swojej klasie, był okrętem flagowym dla całego typu T. Triton był jednym z pierwszych brytyjskich okrętów podwodnych wyposażonych w ASDIC. (ASDIC Anti-Submarine Detection Investigation Committee - urządzenie służące do wykrywania okrętów podwodnych będących w zanurzeniu. W późniejszych latach w oparciu o ASDIC powstał sonar).
Triton brał czynny udział w działaniach wojennych na Morzu Północnym już od pierwszych dni września. I właśnie już na początku wojny wziął udział nie przynoszącym mu chluby zdarzeniu. Po częściowym wynurzeniu u wybrzeży Norwegii i wyznaczeniu wachty na kiosku, kapitan okrętu – Steel udał się pod pokład. Kiedy oficer wachtowy zauważył wynurzający się w pobliżu inny statek podwodny natychmiast wezwał kapitana, który podjął decyzję o do odpalenia torped. W swojej decyzji kapitan Steel utwierdził się wystrzeliwując race ostrzegawcze, które zostały bez odpowiedzi. Steel odliczył do 15, odpalił torpedy, które zabrały nie niemieckiego U-boota, lecz brytyjski okręt podwodny Oxley. Był to pierwszy w historii zatopiony okręt podwodny należący do floty królewskiej. Pech chciał, że zatopili go koledzy z tego samego portu.
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
Typ Gato
Amerykańskie okręty wojenne typu Gato skutecznie radziły sobie w boju na Pacyfiku z flotą japońską. Gato charakteryzowały się dużym zasięgiem i wyśmienitym wyposażeniem.
Jeden z najsłynniejszych amerykańskich okrętów podwodnych z okresu II wojny światowej. USS Cavalla należał właśnie do liczącej 73 jednostki flotylli okrętów typu Gato. Cavalla sławę zdobył zatapiając słynny lotniskowiec japoński Shokaku, który uczestniczył w ataku na Pearl Harbor.
Dane techniczne
wyporność nawodna 1526 t.
wyporność podwodna 2424 t.
długość 95,0 m.
szerokość 8,3 m.
zanurzenie 4,6 m.
urządzenia napędowe 4 silniki wysokoprężne o mocy 5400 KM; 2 silniki elektryczne o mocy 2740 KM.
prędkość nawodna 20 w.
prędkość podwodna 9 w.
zasięg na powierzchni 12000 mil morskich
przy prędkości 10 w.
maksymalna głębokość zanurzenia
typ "Gato" 90 m.
typ "Balao" 120 m.
załoga 60 ludzi
uzbrojenie torpedowe
10 wyrzutni kalibru 533 mm; (6 dziobowych i 4 wyrzutnie rufowe); 24 torpedy
uzbrojenie artyleryjskie
1 działo kalibru 76, 102, 127mm początkowo 2 przeciwlotnicze kalibru 13mm później 2-6 działek kalibru 20 i 40mm.
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
Typ Seawolf
USS Seawolf (SSN-21) to amerykański okręt podwodny o napędzie atomowym, był pierwszą jednostką zaliczana do typu Seawolf. Jego budowę rozpoczęto w 1989 roku (położono stępkę), czyli już po oficjalnym zakończeniu wyścigu zbrojeń. Okręt wszedł do służby 19 lipca 1997. Planowano budowę co najmniej 29 takich jednostek. Ale na weryfikację tych planów wpłynęło wspomniane wcześniej zakończeni zimnej wojny i ogromy koszt budowy jednego okrętu (ok. 2 mld dolarów). Ostatecznie zbudowano tylko 3 jednostki. Drugi okręt, USS Connecticut, wszedł do służby w 1998. Trzeci i ostatni okręt, USS "Jimmy Carter", przystosowano do zadań specjalnych (m. in. został przedłużony o 30 m), i wszedł do służby dopiero w 2005. W chwili obecnej wszystkie trzy okręty są w czynnej służbie.
Amerykanie mają już następcę Seawolfa – są to okręty podwodne typu Virginia, których koszt budowy jest jeszcze większy – przewyższa nawet 2,5 mld dolarów.
Dane techniczne
Stocznia: General Dynamics Electric Boat Division.
Załoga: 13 oficerów, 121 członków załogi
Napęd: 1 reaktor nuklearny; 1 pędnik, moc 52 000 KM
Wymiary:
Długość: 107,6 m
Szerokość: 12,2 m
Zanurzenie: 10,67 m
Wyporność:
nawodna: 8 060 ton
podwodna: 9 150 ton
Prędkość max:
nawodna: 20 węzłów
podwodna: 35 węzłów
Uzbrojenie: 8 wyrzutni torpedowych z zapasem 50 szt. torped Mk-48 ADCAP, pocisków rakietowych Harpoon lub pocisków manewrujących BGM-109 Tomahawk
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
U-Boot Typ VII
Oto i jest zwycięzca rankingu TOP 10 Military Channel. Niemiecki U-Boot typ VII zyskał tytuł dzięki największym trofeom wojennym i sukcesom w bitwach i potyczkach. Jednak liczne sukcesy są nie tylko pochodną niemieckiej myśli technicznej, ale także liczebności flotylli i jakości zarządzania oraz karności oficerów. Okręty U-Boot typu VII to najliczniejsza klasa niemieckich okrętów podwodnych. Stocznie niemieckie wypuszczały w 1943 roku 61-78 nowych U-Bootów co kwartał. Ogółem w latach 1942-1943 ukończono 517 okrętów podwodnych i mimo wysokich strat U-Bootów wciąż przybywało.
Te oceaniczne okręty miały zastąpić nieudaną klasę I. Pływały w dużych flotyllach, nazywanych „wilczymi stadami”. Nacisk położono na zwiększenie autonomiczności jednostek. Ich zasięg wzrósł do ok. 12 tys. km, zwiększono także ilość zabieranych torped. Ze względu na to, że dodatkowe torpedy mocowane były na zewnątrz kadłuba, okręty te były bardziej podatne na ataki bombami głębinowymi. Wyporność ok. 700 ton. Obliczone zgniecenie kadłuba na 250 m. U-Booty tego typu posiadały 4 dziobowe wyrzutnie torpedowe i 1 rufową. Na pokładzie montowano działo artyleryjskie kaliber 88 mm. U-Booty typu VII były wyjątkowo ciasne i niewygodne dla załogi - za to mogły wziąć więcej broni i amunicji. U-Booty zostały skrajnie przystosowane do walki, kosztem wszelkich udogodnień dla załogi. Najlepsze okręty (jednostki) mogą pochwalić się nawet 30 zatopionymi okrętami wroga.
*POWRÓT DO ARTYKUŁUPOWRÓT DO ARTYKUŁU*
Zobacz również
